The Great Escape
Voor mij begint The Great Escape rond de klok van kwart voor vier op zaterdag ochtend. In eerste instantie had ik het voornemen om alleen te lopen zonder te vrijwilligen. Echter een paar weken eerder zat ik 's avonds op de chat met racedirector Stef na aanleiding van een post over een enerverende wandeltocht in de Ardennen waarbij ik een hele avond en nacht solo in de stromende regen heb doorgebracht met milde hypothermia tot gevolg. Stef vroeg of ik ook nog kon komen helpen en dan hoef ik over het antwoord niet lang na te denken.
De wekker stond op half vijf zodat ik ruim op tijd in Maboge, een gehucht nabij La Roche zou zijn. Op zaterdag zou ik op CP3 staan van de 100 Mi. die op zaterdag ochtend vier uur van start zou gaan. Als ik om kwart voor vier wakker word besluit ik maar op te staan in plaats van in slaap te sukkelen en vervolgens door een blerende wekker uit mijn slaap te worden gehaald. Even echt goed wakker worden doen we met een steenkoude douche.
Beneden lees ik als eerste de Facebook posts en lees dat het geen gevalletje is van 'het busje komt zo' maar van 'het busje komt niet'. De start is met twee uur vertraagd waardoor alles opschuift. Ik hoef me dus niet te haasten en heb alle tijd om rustig te ontbijten, koffie te drinken en te relaxen om vervolgens rond vijf uur rustig naar Maboge te tuffen. Het is die ochtend niet echt koud met een temperatuur van ongeveer tien graden maar wel mistig bij tijd en weile waardoor het ongetwijfeld wat kouder aanvoelt.
Na een kleine tweeëneenhalf uur ben ik in Maboge. Er hangt altijd een goede sfeer bij een Legends Trails evenement en daarom vind ik het fijn om niet alleen te lopen maar als er tijd voor is ook nog te helpen. Het is een grote fijne ultra-trail familie. We zullen met vieren het checkpoint bemensen en rond negen uur worden we door Cint naar het CP gebracht wat ongeveer een uurtje rijden is. De start van de 160 Mi. ligt in Ettelbrück, Luxemburg, en onze CP nabij Clerveaux, Luxemburg, op ongeveer 56 km. We bouwen het CP op en zijn klaar om de lopers te ontvangen. Het zonnetje schijnt en we hebben een schitterend plekje waar we de ochtend en middag vertoeven.
Iedere loper is uitgerust met een tracker en via de website van Legendstracking kun je precies volgen waar iedere loper zich bevindt. We houden nauwlettend in de gaten wanneer de lopers arriveren en zorgen dat alles klaar staat. We heten ze welkom, helpen ze met vanalles en wensen ze veel succes als ze hun weg weer vervolgen. Rond vijf uur is de laatste loper gepasseerd en zit het 'werk' er op. Stef is ook al een hele tijd op het CP aanwezig en is voornemens weer naar base te Maboge te gaan. Ik kan meerijden zodat ik zelf ook voldoende tijd heb om me in alle rust voor te bereiden op mijn tocht.
De Legends Trails evenementen worden geroemd om het heerlijke eten dat er is. Niet alleen voor en na de race, maar ook op de CP's kun je genieten van heerlijk zelfgemaakt eten. Terug in Maboge begin ik met het nuttigen van een warme maaltijd. Tijd heb ik gelukkig ten overvloede dus neem er alle tijd voor. Vervolgens kleed ik me om. De hamvraag was, loop ik in lange of korte tight. Aangezien ik grote stukken zou wandelen leek een lange tight de beste keuze. Ik stop een korte in de dropbag zodat ik nog kan wisselen indien nodig. Vervolgens het racevest klaar maken waar voor de verandering eens niet zo veel in zit. Als ik mijn trail schoenen wil aantrekken zie ik dat ik een wezenlijk onderdeel mis, namelijk de binnenzooltjes. Ik maak de zooltjes altijd schoon na een loopje en deze liggen dus nog in Boxtel. Ik draag Injinji lichte wandelsokken die enig comfort geven. Hoewel het iets minder prettig aanvoelt zonder zooltjes denk ik wel dat het gaat. Kan er verder toch niets aan veranderen.
Normaal ben ik iemand die voor een loopje wel enige (wedstrijd) spanning voelt maar vandaag voel ik me behoorlijk rustig. Ik heb trainingstochten gewandeld die zowel in tijd als afstand langer waren dan de 80 km. die ik nu mag gaan afleggen. Ook waren de omstandigheden soms zwaarder dan vandaag. Heb er erg veel zin in om na lange tijd weer eens met een georganiseerde trail mee te doen. Eind mei voor het laatst georganiseerd de Grand Trail du Lac et Chateaux gelopen met op 96K een DNF vanwege niet halen cut-off. Mijn achillespees was toen al stuk. Begin juni nog een lange wandeltocht waarna ik me gewonnen moest geven. Gelukkig bood de fysio een effectieve behandelmethode voor tendopathie van de achillespees maar dit betekende wel een week of zes niet lopen en niet wandelen. Vervolgens mocht het wandelen rustig worden opgebouwd maar zeker nog niet het lopen. Na 10 weken pas weer een fatsoenlijke wandel training in de Ardennen waarin ik ongeveer 76 km. over het Legends parkoers wandel. In de weken erna maak ik in totaal een drietal wandeltochten van ruim 100K. Dit waren de meest wezenlijke trainingen in mijn voorbereiding. Vijf weken voor de GE mocht ik het lopen weer starten als een start-to-runner met een paar minuten. Ik vertrouw op mijn wandeltrainingen en weet zeker dat het goed gaat komen.
Ruim op tijd ben ik gereed en is het wachten tot tien uur waarna we per bus naar Clerveaux worden gebracht waar de start van de 50 Mi. is. In Clerveaux worden we voorzien van een tracker zodat zowel het safety-team als belangstellenden ons kunnen volgen. De officiële start is om middernacht, maar als racedirector Tim zijn korte briefing heeft gegeven mogen we iets voor middernacht vertrekken. Die paar minuten krijgen we cadeaux.
Het eerste stukje leidt ons door de straten van Clerveaux waar het meteen omhoog en omlaag gaat. Ik had me voorgenomen om alle klimmetjes te wandelen maar hobbel ook de klimmetjes met de meute mee omhoog. Ach, rustig klimmen bij aanvang gaat me de kop echt niet kosten. Ik loop rustig in het lint mee en na ruim twee km. is de eerste navigatie fout een feit. Vanaf de weg moeten we links een zandpad op dat vervolgens min of meer parallel aan de weg loopt. Het pad wordt gemist en we keren op onze schreden terug. Dit vind ik ook de meest moeilijke overgangen tijdens het op de GPS navigeren. Als je niet ver inzoomt dan lijkt het op je schermpje alsof je goed loopt en pas als je verder inzoomt zie je dat je van het padje bent geraakt. Ik voel me helemaal gelukkig nu ik na lange tijd weer door de Ardennen kan hobbelen en niet alleen wandelen. Alle puzzelstukjes gaan vandaag op hun plaats vallen.
Na een kilometer of dertien komen we bij het eerste checkpoint. Een checkpoint is niet een tafel waar je even wat eten en drinken vandaan grist om vervolgens weer snel je weg te vervolgen. Het is een plekje waar je hartelijk wordt ontvangen en voor je gezorgd wordt. In ga zitten en neem rustig de tijd om wat te eten en drinken. Naast koekjes, chips en chocolade geniet ik van een paar stukjes heerlijke zelfgemaakte wraps en misschien wel het belangrijkste, water. Tsja, het eten blijft een feest op de CP's.
In het begin loop je in een lint maar ik loop nu in een klein groepje dat rustig lopen en wandelen afwisselt, precies zoals ik het zelf ook zou doen. Erg fijn om niet alleen te lopen wat ik de laatste tijd erg veel heb gedaan. Bij een wat stijlere afdaling in het bos komt een loper mij vlot voorbij gelopen. Het stikt van de wortels en ik zie nimmer het nut van even een kort stukje snel lopen met alle risico's van dien. Zeker als wandelen ook een wezenlijk deel is van voortbewegen. Niet veel later is een verstuikte enkel het gevolg. Gelukkig kan de loper wel zijn weg vervolgen. Na een kilometer of achtien wederom een navigatie foutje in dezelfde setting. Een zandpad dat links van de weg begint en in eerste instantie parallel loopt. We lopen een stukje terug en zoeken waar het pad begint. Als ik links van de weg het pad een paar meter lager zie lopen daal ik voorzichtig door het gras af. Een behoorlijk deel van de groep vind dit te risicovol en loopt even verder terug. Vind dit maar vreemd. Uiteindelijk komen we als groepje weer bij elkaar.
Wat me erg opvalt is dat enkelen erg gefocust zijn op de bordjes van de Escapardenne trail die we volgen. Ik ben inmiddels zo gewend om op de GPS te navigeren dat ik de bordjes meer zie als een hulpmiddel dan als noodzaak om op het juiste padje te blijven. Zo lang ik op de juiste GPS-track zit vind ik alles wel best. In deze eerste fase van de race loop ik vrij veel stukken; probeer tijd te kopen om wat tijd te hebben op de CP's en om tijdverlies in het laatste deel te compenseren. Rond vijfentwintig km. hoor ik regelmatig "stoppen op CP2 vallen" en krijg het gevoel dat het mooie tempo waarin we als groepje voortbewegen een beetje aan het versloffen is. Dat gaat hem voor mij dus niet worden. Het hoeft niet hard te gaan maar ik wil wel gestaag doorgaan. En als iemand in zijn hoofd heeft te gaan stoppen gaat het tempo het putje in. Besluit dus rustig alleen verder te gaan. Ik ga fijn mijn eigen ding doen wat ik al maanden doe, rustig lopen, wandelen en navigeren in het donker. Oké, lopen in het donker is heel lang geleden. Voel me op dit moment zo blij als een kind, helemaal toppie.
Een paar honderd meter voor CP2 op ongeveer 32 km. staat dokter Geert Meese, hoofd van het Legends medisch team, de lopers langs de weg op te wachten. Hij vraagt hoe het gaat en weet bijna zeker dat ik een brede glimlach op mijn gezicht heb als ik zeg dat het helemaal fantastisch gaat. Het gaat zo lekker, ben helemaal nog niet moe. Het is weliswaar nog vroeg in de race maar ik heb me in geen tijden zo gelukkig gevoeld op de trail. Het checkpoint is in een kantine waar ik om te beginnen eens rustig ga zitten. Direct komt Imran vragen wat ik wil eten en drinken. Hij zet een extra stoel neer als tafeltje en haalt alles voor me. Er wordt zo fijn voor je gezorgd. Het enige dat je zelf moet doen is de afstand overbruggen. Op dit checkpoint heb ik mijn dropbag met korte tight. Het is mistig en het duurt nog wel even voordat het licht wordt. En voordat de najaarszon de mist heeft weggebrand zijn we weer een paar uur verder. Ga dus niet met mijn dropzak spelen en loop weer rustig aan.
En het blijft genieten, zo lekker rustig alleen in de nacht door het bos bewegen. Op een gegeven moment kom ik een loper achterop gewandeld. We raken aan de praat en blijven samen onze tocht vervolgen. Hij heeft wat last van zijn rug en beweegt zich hoofdzakijk wandelend voort. Heb inmiddels voldoende tijd gekocht en kies er nu voor om gezellig samen te lopen in plaats van alleen. Het wandeltempo is strak en de kilometers gaan gestaag voorbij. Na een nacht te hebben doorgebracht vind ik het ochtend gloren altijd weer een fijn moment. En in het lichte zijn de bordjes van de Escapardenne trail ook wat beter te vinden. Ook na 54 km. op CP3 kan ik Geert Meese niets anders melden dan dat het fantastisch gaat. Begin me voeten weliswaar ietsjes meer te voelen in mijn binnenzool-loze schoenen, maar erg is het allemaal niet. Op dit checkpoint geniet ik van een paar overheerlijke Chorizo muffins naast het gebruikelijke trail buffet. Het uit de vormpjes halen van de muffins was alleen een dingetje. Vind ik het nog niet erg warm, zeker niet na een paar minuten stil zitten.
Chronologisch klopt het waarschijnlijk niet maar er komt een moment dat ik voor het eerst de 100-mijlers achterop komt gewandeld. Ik voel me dan wel een beetje bezwaard als ik ze wandelend voorbij ga. Maar ik bevind me nog wel een beetje in tijd-koop modus. In de buurt van het Lac de Nisramont merk ik dat het tempo van mijn maatje wat inzakt. Dit gedeelte leent zich nog prima voor vlot voortbewegen dus ik zet mijn tocht solo voort. Zal niet heel snel uitlopen maar vind het prettiger een wat vlotter tempo aan te houden. Een deel van het parkoers loopt nu over het Legends Trails parkoers waar ik in maart solo in de nacht heb gelopen. Erg leuk om te zien waar ik toen ook ben geweest. Vorig jaar tijdens de 45K GE ben ik hier vanzelfsprekend ook geweest maar kan me van dit stuk niets meer herinneren.
Het volgende checkpoint bereik ik na 68 km. Voel me nog prima, alleen de voetjes ga ik wat meer voelen. Op het moment van aankomen staat Facebook maatje Jeroen van de Graaf op het punt van vertrekken. Ook hier neem ik rustig de tijd om wat te eten en te drinken. En dan vertrek ik voor het laatste stukje. Niet veel later kom je boven aan een rots alwaar je via een kabel mag afdalen, gevolgd door het lustje langs de Herou. Dit lustje is een aaneenschakeling van wortels waarover je zachtjes je nek kunt breken. Je mag zelfs een stukje klimmen om een rotspunt te traverseren als je droge voeten wilt houden. Herinner me nog goed dat ik hier vorig jaar wandelde en vond dat dit niks meer met lopen te maken had. Nu vind ik alles een pad en alles wel best. In dit stukje zitten ook een aantal 'muurtjes waar je loodrecht op de hoogtelijnen naar boven mag stoempen. Vraag me af welke gelukkige vrijwilliger de pijltjes heeft opgehangen.
Op ongeveer 70 km. kom ik Jeroen achterop gewandeld. Hij voelt zich niet goed en vraagt of ik even kan wachten zodat hij het telefoon nummer op het startnummer kan bellen om aan te geven dat hij wil stoppen. Wat een geluk, geen dekking. Geef aan dat ik sowieso bij hem blijf maar dat we samen die laatste 10 km. gaan afleggen. Opgeven in het zicht van de haven is geen optie. Ik laat Jeroen voorop wandelen en voor iemand die voornemens was te stoppen zit het tempo er nog goed in. De stijle klimmetjes worden wel een dingetje voor hem en hij twijfelt soms of we op tijd zullen finishen. We hebben tijd genoeg. Op de minder technische en stijle stukken ga ik bewust op kop wandelen om Jeroen een beetje voort te slepen. Als ik het hele parkoers bekijk dan zit het venijn echt in de staart. Als we bijna bij de finish zijn spreken we af dat we rustig gaan lopen als men ons ziet aankomen. Dit is wat sneller dan verwacht, damm moeten we nu al gaan lopen. Ik heb er inclusief de gebruikelijke extra kilometers nu 83 km. opzitten als Stef of Tim de bling omhangt.
Nu eerst wat drinken en genieten van de overheerlijke barbecue. Na een heerlijke douche lijkt het net of je de vermoeidheid hebt weggespoeld. Voel alleen mijn voeten en heb wel een beetje slaap. 's Avonds gezellig aan een grote tafel aan het bier. Begin na veertig uur zonder slaap langzaam erge slaap te krijgen. Ik vraag waar ik kan pitten en de aanwijzingen zijn een paprika potje met een sleutel op de vensterbank, vervolgens naar binnen waar nog een sleutel hangt. Ga op weg maar krijg niets gevonden dus ga maar weer terug. Bleek het verkeerde B&B te hebben, ben niet niet meer zo helder vermoed ik. Dan maar weer terug aan het bier want het is wel erg gezellig. Een paar uurtjes later is het toch echt gebeurd en word ik naar mijn slaap plekje gebracht. Niet veel later val ik als een blok in slaap.
Om een lang verhaal kort te maken: het was een fantastisch weekend.
De wekker stond op half vijf zodat ik ruim op tijd in Maboge, een gehucht nabij La Roche zou zijn. Op zaterdag zou ik op CP3 staan van de 100 Mi. die op zaterdag ochtend vier uur van start zou gaan. Als ik om kwart voor vier wakker word besluit ik maar op te staan in plaats van in slaap te sukkelen en vervolgens door een blerende wekker uit mijn slaap te worden gehaald. Even echt goed wakker worden doen we met een steenkoude douche.
Beneden lees ik als eerste de Facebook posts en lees dat het geen gevalletje is van 'het busje komt zo' maar van 'het busje komt niet'. De start is met twee uur vertraagd waardoor alles opschuift. Ik hoef me dus niet te haasten en heb alle tijd om rustig te ontbijten, koffie te drinken en te relaxen om vervolgens rond vijf uur rustig naar Maboge te tuffen. Het is die ochtend niet echt koud met een temperatuur van ongeveer tien graden maar wel mistig bij tijd en weile waardoor het ongetwijfeld wat kouder aanvoelt.
Na een kleine tweeëneenhalf uur ben ik in Maboge. Er hangt altijd een goede sfeer bij een Legends Trails evenement en daarom vind ik het fijn om niet alleen te lopen maar als er tijd voor is ook nog te helpen. Het is een grote fijne ultra-trail familie. We zullen met vieren het checkpoint bemensen en rond negen uur worden we door Cint naar het CP gebracht wat ongeveer een uurtje rijden is. De start van de 160 Mi. ligt in Ettelbrück, Luxemburg, en onze CP nabij Clerveaux, Luxemburg, op ongeveer 56 km. We bouwen het CP op en zijn klaar om de lopers te ontvangen. Het zonnetje schijnt en we hebben een schitterend plekje waar we de ochtend en middag vertoeven.
Iedere loper is uitgerust met een tracker en via de website van Legendstracking kun je precies volgen waar iedere loper zich bevindt. We houden nauwlettend in de gaten wanneer de lopers arriveren en zorgen dat alles klaar staat. We heten ze welkom, helpen ze met vanalles en wensen ze veel succes als ze hun weg weer vervolgen. Rond vijf uur is de laatste loper gepasseerd en zit het 'werk' er op. Stef is ook al een hele tijd op het CP aanwezig en is voornemens weer naar base te Maboge te gaan. Ik kan meerijden zodat ik zelf ook voldoende tijd heb om me in alle rust voor te bereiden op mijn tocht.
De Legends Trails evenementen worden geroemd om het heerlijke eten dat er is. Niet alleen voor en na de race, maar ook op de CP's kun je genieten van heerlijk zelfgemaakt eten. Terug in Maboge begin ik met het nuttigen van een warme maaltijd. Tijd heb ik gelukkig ten overvloede dus neem er alle tijd voor. Vervolgens kleed ik me om. De hamvraag was, loop ik in lange of korte tight. Aangezien ik grote stukken zou wandelen leek een lange tight de beste keuze. Ik stop een korte in de dropbag zodat ik nog kan wisselen indien nodig. Vervolgens het racevest klaar maken waar voor de verandering eens niet zo veel in zit. Als ik mijn trail schoenen wil aantrekken zie ik dat ik een wezenlijk onderdeel mis, namelijk de binnenzooltjes. Ik maak de zooltjes altijd schoon na een loopje en deze liggen dus nog in Boxtel. Ik draag Injinji lichte wandelsokken die enig comfort geven. Hoewel het iets minder prettig aanvoelt zonder zooltjes denk ik wel dat het gaat. Kan er verder toch niets aan veranderen.
Normaal ben ik iemand die voor een loopje wel enige (wedstrijd) spanning voelt maar vandaag voel ik me behoorlijk rustig. Ik heb trainingstochten gewandeld die zowel in tijd als afstand langer waren dan de 80 km. die ik nu mag gaan afleggen. Ook waren de omstandigheden soms zwaarder dan vandaag. Heb er erg veel zin in om na lange tijd weer eens met een georganiseerde trail mee te doen. Eind mei voor het laatst georganiseerd de Grand Trail du Lac et Chateaux gelopen met op 96K een DNF vanwege niet halen cut-off. Mijn achillespees was toen al stuk. Begin juni nog een lange wandeltocht waarna ik me gewonnen moest geven. Gelukkig bood de fysio een effectieve behandelmethode voor tendopathie van de achillespees maar dit betekende wel een week of zes niet lopen en niet wandelen. Vervolgens mocht het wandelen rustig worden opgebouwd maar zeker nog niet het lopen. Na 10 weken pas weer een fatsoenlijke wandel training in de Ardennen waarin ik ongeveer 76 km. over het Legends parkoers wandel. In de weken erna maak ik in totaal een drietal wandeltochten van ruim 100K. Dit waren de meest wezenlijke trainingen in mijn voorbereiding. Vijf weken voor de GE mocht ik het lopen weer starten als een start-to-runner met een paar minuten. Ik vertrouw op mijn wandeltrainingen en weet zeker dat het goed gaat komen.
Ruim op tijd ben ik gereed en is het wachten tot tien uur waarna we per bus naar Clerveaux worden gebracht waar de start van de 50 Mi. is. In Clerveaux worden we voorzien van een tracker zodat zowel het safety-team als belangstellenden ons kunnen volgen. De officiële start is om middernacht, maar als racedirector Tim zijn korte briefing heeft gegeven mogen we iets voor middernacht vertrekken. Die paar minuten krijgen we cadeaux.
Het eerste stukje leidt ons door de straten van Clerveaux waar het meteen omhoog en omlaag gaat. Ik had me voorgenomen om alle klimmetjes te wandelen maar hobbel ook de klimmetjes met de meute mee omhoog. Ach, rustig klimmen bij aanvang gaat me de kop echt niet kosten. Ik loop rustig in het lint mee en na ruim twee km. is de eerste navigatie fout een feit. Vanaf de weg moeten we links een zandpad op dat vervolgens min of meer parallel aan de weg loopt. Het pad wordt gemist en we keren op onze schreden terug. Dit vind ik ook de meest moeilijke overgangen tijdens het op de GPS navigeren. Als je niet ver inzoomt dan lijkt het op je schermpje alsof je goed loopt en pas als je verder inzoomt zie je dat je van het padje bent geraakt. Ik voel me helemaal gelukkig nu ik na lange tijd weer door de Ardennen kan hobbelen en niet alleen wandelen. Alle puzzelstukjes gaan vandaag op hun plaats vallen.
Na een kilometer of dertien komen we bij het eerste checkpoint. Een checkpoint is niet een tafel waar je even wat eten en drinken vandaan grist om vervolgens weer snel je weg te vervolgen. Het is een plekje waar je hartelijk wordt ontvangen en voor je gezorgd wordt. In ga zitten en neem rustig de tijd om wat te eten en drinken. Naast koekjes, chips en chocolade geniet ik van een paar stukjes heerlijke zelfgemaakte wraps en misschien wel het belangrijkste, water. Tsja, het eten blijft een feest op de CP's.
In het begin loop je in een lint maar ik loop nu in een klein groepje dat rustig lopen en wandelen afwisselt, precies zoals ik het zelf ook zou doen. Erg fijn om niet alleen te lopen wat ik de laatste tijd erg veel heb gedaan. Bij een wat stijlere afdaling in het bos komt een loper mij vlot voorbij gelopen. Het stikt van de wortels en ik zie nimmer het nut van even een kort stukje snel lopen met alle risico's van dien. Zeker als wandelen ook een wezenlijk deel is van voortbewegen. Niet veel later is een verstuikte enkel het gevolg. Gelukkig kan de loper wel zijn weg vervolgen. Na een kilometer of achtien wederom een navigatie foutje in dezelfde setting. Een zandpad dat links van de weg begint en in eerste instantie parallel loopt. We lopen een stukje terug en zoeken waar het pad begint. Als ik links van de weg het pad een paar meter lager zie lopen daal ik voorzichtig door het gras af. Een behoorlijk deel van de groep vind dit te risicovol en loopt even verder terug. Vind dit maar vreemd. Uiteindelijk komen we als groepje weer bij elkaar.
Wat me erg opvalt is dat enkelen erg gefocust zijn op de bordjes van de Escapardenne trail die we volgen. Ik ben inmiddels zo gewend om op de GPS te navigeren dat ik de bordjes meer zie als een hulpmiddel dan als noodzaak om op het juiste padje te blijven. Zo lang ik op de juiste GPS-track zit vind ik alles wel best. In deze eerste fase van de race loop ik vrij veel stukken; probeer tijd te kopen om wat tijd te hebben op de CP's en om tijdverlies in het laatste deel te compenseren. Rond vijfentwintig km. hoor ik regelmatig "stoppen op CP2 vallen" en krijg het gevoel dat het mooie tempo waarin we als groepje voortbewegen een beetje aan het versloffen is. Dat gaat hem voor mij dus niet worden. Het hoeft niet hard te gaan maar ik wil wel gestaag doorgaan. En als iemand in zijn hoofd heeft te gaan stoppen gaat het tempo het putje in. Besluit dus rustig alleen verder te gaan. Ik ga fijn mijn eigen ding doen wat ik al maanden doe, rustig lopen, wandelen en navigeren in het donker. Oké, lopen in het donker is heel lang geleden. Voel me op dit moment zo blij als een kind, helemaal toppie.
Een paar honderd meter voor CP2 op ongeveer 32 km. staat dokter Geert Meese, hoofd van het Legends medisch team, de lopers langs de weg op te wachten. Hij vraagt hoe het gaat en weet bijna zeker dat ik een brede glimlach op mijn gezicht heb als ik zeg dat het helemaal fantastisch gaat. Het gaat zo lekker, ben helemaal nog niet moe. Het is weliswaar nog vroeg in de race maar ik heb me in geen tijden zo gelukkig gevoeld op de trail. Het checkpoint is in een kantine waar ik om te beginnen eens rustig ga zitten. Direct komt Imran vragen wat ik wil eten en drinken. Hij zet een extra stoel neer als tafeltje en haalt alles voor me. Er wordt zo fijn voor je gezorgd. Het enige dat je zelf moet doen is de afstand overbruggen. Op dit checkpoint heb ik mijn dropbag met korte tight. Het is mistig en het duurt nog wel even voordat het licht wordt. En voordat de najaarszon de mist heeft weggebrand zijn we weer een paar uur verder. Ga dus niet met mijn dropzak spelen en loop weer rustig aan.
En het blijft genieten, zo lekker rustig alleen in de nacht door het bos bewegen. Op een gegeven moment kom ik een loper achterop gewandeld. We raken aan de praat en blijven samen onze tocht vervolgen. Hij heeft wat last van zijn rug en beweegt zich hoofdzakijk wandelend voort. Heb inmiddels voldoende tijd gekocht en kies er nu voor om gezellig samen te lopen in plaats van alleen. Het wandeltempo is strak en de kilometers gaan gestaag voorbij. Na een nacht te hebben doorgebracht vind ik het ochtend gloren altijd weer een fijn moment. En in het lichte zijn de bordjes van de Escapardenne trail ook wat beter te vinden. Ook na 54 km. op CP3 kan ik Geert Meese niets anders melden dan dat het fantastisch gaat. Begin me voeten weliswaar ietsjes meer te voelen in mijn binnenzool-loze schoenen, maar erg is het allemaal niet. Op dit checkpoint geniet ik van een paar overheerlijke Chorizo muffins naast het gebruikelijke trail buffet. Het uit de vormpjes halen van de muffins was alleen een dingetje. Vind ik het nog niet erg warm, zeker niet na een paar minuten stil zitten.
Chronologisch klopt het waarschijnlijk niet maar er komt een moment dat ik voor het eerst de 100-mijlers achterop komt gewandeld. Ik voel me dan wel een beetje bezwaard als ik ze wandelend voorbij ga. Maar ik bevind me nog wel een beetje in tijd-koop modus. In de buurt van het Lac de Nisramont merk ik dat het tempo van mijn maatje wat inzakt. Dit gedeelte leent zich nog prima voor vlot voortbewegen dus ik zet mijn tocht solo voort. Zal niet heel snel uitlopen maar vind het prettiger een wat vlotter tempo aan te houden. Een deel van het parkoers loopt nu over het Legends Trails parkoers waar ik in maart solo in de nacht heb gelopen. Erg leuk om te zien waar ik toen ook ben geweest. Vorig jaar tijdens de 45K GE ben ik hier vanzelfsprekend ook geweest maar kan me van dit stuk niets meer herinneren.
Het volgende checkpoint bereik ik na 68 km. Voel me nog prima, alleen de voetjes ga ik wat meer voelen. Op het moment van aankomen staat Facebook maatje Jeroen van de Graaf op het punt van vertrekken. Ook hier neem ik rustig de tijd om wat te eten en te drinken. En dan vertrek ik voor het laatste stukje. Niet veel later kom je boven aan een rots alwaar je via een kabel mag afdalen, gevolgd door het lustje langs de Herou. Dit lustje is een aaneenschakeling van wortels waarover je zachtjes je nek kunt breken. Je mag zelfs een stukje klimmen om een rotspunt te traverseren als je droge voeten wilt houden. Herinner me nog goed dat ik hier vorig jaar wandelde en vond dat dit niks meer met lopen te maken had. Nu vind ik alles een pad en alles wel best. In dit stukje zitten ook een aantal 'muurtjes waar je loodrecht op de hoogtelijnen naar boven mag stoempen. Vraag me af welke gelukkige vrijwilliger de pijltjes heeft opgehangen.
Op ongeveer 70 km. kom ik Jeroen achterop gewandeld. Hij voelt zich niet goed en vraagt of ik even kan wachten zodat hij het telefoon nummer op het startnummer kan bellen om aan te geven dat hij wil stoppen. Wat een geluk, geen dekking. Geef aan dat ik sowieso bij hem blijf maar dat we samen die laatste 10 km. gaan afleggen. Opgeven in het zicht van de haven is geen optie. Ik laat Jeroen voorop wandelen en voor iemand die voornemens was te stoppen zit het tempo er nog goed in. De stijle klimmetjes worden wel een dingetje voor hem en hij twijfelt soms of we op tijd zullen finishen. We hebben tijd genoeg. Op de minder technische en stijle stukken ga ik bewust op kop wandelen om Jeroen een beetje voort te slepen. Als ik het hele parkoers bekijk dan zit het venijn echt in de staart. Als we bijna bij de finish zijn spreken we af dat we rustig gaan lopen als men ons ziet aankomen. Dit is wat sneller dan verwacht, damm moeten we nu al gaan lopen. Ik heb er inclusief de gebruikelijke extra kilometers nu 83 km. opzitten als Stef of Tim de bling omhangt.
Nu eerst wat drinken en genieten van de overheerlijke barbecue. Na een heerlijke douche lijkt het net of je de vermoeidheid hebt weggespoeld. Voel alleen mijn voeten en heb wel een beetje slaap. 's Avonds gezellig aan een grote tafel aan het bier. Begin na veertig uur zonder slaap langzaam erge slaap te krijgen. Ik vraag waar ik kan pitten en de aanwijzingen zijn een paprika potje met een sleutel op de vensterbank, vervolgens naar binnen waar nog een sleutel hangt. Ga op weg maar krijg niets gevonden dus ga maar weer terug. Bleek het verkeerde B&B te hebben, ben niet niet meer zo helder vermoed ik. Dan maar weer terug aan het bier want het is wel erg gezellig. Een paar uurtjes later is het toch echt gebeurd en word ik naar mijn slaap plekje gebracht. Niet veel later val ik als een blok in slaap.
Om een lang verhaal kort te maken: het was een fantastisch weekend.
Reacties
Een reactie posten