Legends Trail 2019, verslagen door Klaas Vaak

De meeste epistels die worden geschreven eindigen met een dankwoord aan alle vrijwilligers voor de fantastische ondersteuning onderweg en racedirectors Stef en Tim voor het op de kaart zetten van een race als de Montane Legends Trail. Ik begin mijn relaas met een hartelijk dank aan alle vrijwilligers en racedirectors Stef en Tim!

We gaan ongeveer een jaar terug in de tijd. In de nacht van zaterdag op zondag in het eerste weekend van maart 2018, wanneer ik een paar uurtjes na het verlaten van checkpoint 2 een telefoontje krijg van Tjarda waarin ze aangeeft dat het misschien wijselijk is mijn race te beëindigen aangezien ik nauwelijks meer vooruit kom. Mijn tocht eindigde toen plotseling en het voelde wel wat onwerkelijk. Het ene moment wandel je nog door het bos met een doel voor ogen, namelijk Legends finishen, en het andere moment dooft het kaarsje en loop je nog een paar honderd meter om vervolgens door het safety team te worden opgepikt. De 2018-editie was voor mij vanaf de start een race tegen de cut-off's. Het parkoers was met sneeuw en ijs versierd en dat maakte voor mij een vlot voortbewegen vrijwel onmogelijk. Voelde me toen soms net Bambi op het ijs.

Het lek was snel boven en voor de 2019 editie waren een tweetal zaken waaraan gewerkt mocht gaan worden. Vlotter voortbewegen in winters terrein en mijn loopvermogen sterk verbeteren zodat ik wandelen kan afwisselen met lopen om een hoger voortbewegingstempo te halen. Hoger tempo, tijd kopen voor slechtere momenten en tijd om te slapen want drie nachten zonder noemenswaardige slaap gaat hem ook niet worden.

De oplossing voor het vlotter voortbewegen op met name ijs is eenvoudig. Microspikes geven voldoende grip om op ijs te lopen of dribbelen. Dit moet alleen wel geoefend worden. Ik kies voor een paar Kathoola microspikes die ik bestel als de mussen van het dak vallen. Ach, je kan er maar beter snel bij zijn want deze zijn toch niet even snel verkrijgbaar, en hebben is hebben. En dan het lopen. Heb nimmer zoveel gelopen in een jaar als in 2018. Koolhydraat arme voeding en de Phil Maffetone trainingsmethodiek mogen mijn loopvermogen op vetzuren gaan verbeteren. Wordt een ware kilometer vreter. Ik ga niet verder uitweiden maar het werkt als een tierelier. Van snelle wegatleet op koolhydraat verbranding naar een loper die rustig uren kan hobbelen op wat vetzuren. En dat in een half jaartje met wat toeweiding.

De winter wil in de Benelux niet echt doorkomen maar in Polen kunnen ze wel echt winter maken. Eind januari ga ik met een grote groep naar Polen om daar Zamieć te gaan lopen. Dit is een 24-uurs loop waarbij je rondjes van ongeveer 15 kilometer aflegt rondom de berg Skrzyczne en in elk rondje ruim 800 hoogtemeters overwonnen mogen worden. De weken voorafgaande aan de race is er een serieus pak sneeuw gevallen. We hebben een mooie speeltuin om te trainen en oefenen in winters terrein en winterse omstandigheden. Ik ga deze loop gebruiken om materiaal te testen en zeker ook genieten van een gezelig lang weekend Polen met een grote groep vrienden.

Uit mijn bergsport verleden herinner ik me nog pijnlijke onderbenen als ik uren op stijgijzers over de gletsjer had gewandeld of geklommen. Ben benieuwd hoe het lopen met microspikes me gaat bevallen. Een ander euvel tijdens lange loopjes is het ontstaan van trenchfeet. Dit is het fenomeen van het loslaten van de twee huidlagen onder je voeten resulterend in zeer pijnlijke voeten. En dit is dan weer het gevolg van koude natte voeten. Eerste test is het lopen op microspikes,  tweede test het lopen met waterdichte Dexshell sokken op knielengte. Na ruim twintig uur rondjes wandelen door een pak sneeuw voelen mijn benen nog prima en ook de voeten lijken nog in orde. Heb zelfs niet van sokken gewisseld in de twintig uur die ik rondloop. Wanneer ik na afloop mijn sokken uittrek zijn de sokken wel wat nat. Wijd dit meer aan mijn zweetvoeten dan aan lekkende sokken. Beide testen geslaagd. Oh ja, Zamieć is een echte aanrader. Perfect georganiseerd, hartelijke sfeer en een schitterende omgeving.


Volgende euvel is het Fenomeen van Raynaud. Pijnlijke handen die onbruikbaar worden. Een DNF tijdens de LEO180 omdat de handen niet meer mee willen werken. Een DNF tijdens een ultra-loop vanwege handproblemen, dat gaan we niet meer doen. Degenen die voorgaande stukjes van mijn hand hebben gelezen weten dat ik geloof in de heilzame werking van koude en dus koud douche. Merkte na lange trainingen dat ik mezelf na een koude douche na afloop niet meer warm kon houden. De koude douche is dan duidelijk teveel is voor mijn lichaam. Verruil de koude douche voor een weldadige warme douche na trainingen en zo verschuift het koud douchen in een paar weken naar slechts warm douchen. En de Raynaud klachten zetten niet meer op. De oplossing voor mijn Raynaud klachten ligt dus in het niet geforceerd koud douchen maar flexibel zijn als daarom gevraagd wordt. Wijsheid: geldt eigenlijk voor alles in het leven.

Het merendeel van mijn voorbereiding op de Legends Trail bestaat uit domweg kilometers maken. Na de Bello Gallico 100 mijl van half december neem ik een weekje rust waarna ik vol kilometers ga maken. Ik blijf me verbazen over het herstellend vermogen van mijn benen. Lichamelijk lijkt al dat geloop me weinig te doen. Het is vaak meer een mentaal dingetje: weer de deur uit om een paar uurtjes te gaan lopen. Tussen de Bello en de Legends leg ik een kleine 700 kilometer af. Tijdens de Legends Trail zal met een racevest gevuld met een kilo of zes aan uitrusting worden gelopen. Daarom train ik de laatste paar weken steevast met een racevest gevuld met waterzak en veel flessen water. Als ik het vest op til denk ik: dat weegt aardig wat. Wanneer ik het draag valt het eigenlijk wel mee. Train strikt op hartslag dus het tempo gaat met het gesjouw wel omlaag. Geen probleem. Tijdens de Legends zal het looptempo ook laag liggen. De ultra-shuffel wordt zo prima getraind. Ik heb tijdens een loop vaak geen probleem een rustig tempo te kiezen waarvan ik in ieder geval hoop het lang vol te kunnen houden. Mijn neuromusculair systeem is het vanuit training ook gewend.

Anderhalve week voor de dag start ik mijn taper. In mijn geval: ik loop geen meter meer. Rustig wat door trainen kan ongetwijfeld geen kwaad maar ik train er zeker niets meer bij. Neem wel alle tijd om tijdens de taper mijn spullenboel bijeen te schrapen. We mogen tijdens de race een dropbag vullen met maximaal 20 kg. die van checkpoint naar checkpoint wordt gebracht.


Een van de zaken die ik heb geleerd tijdens mijn 2018 Legends-poging is dat mijn wijze van organiseren prima werkt. Vul voor ieder checkpoint een sealbag met volledige kledingset en snackpack. Hoef zo niet naar van alles te zoeken in een grote tas. En maak gebruik van een checklist die ik domweg volg. Onder zware vermoeidheid vergeet je snel iets en dit geeft rust en structuur op moeilijke momenten. De afstand tussen de checkpoints varieert van ruim 40 tot ruim 70 kilometer. Je bent derhalve een hele tijd op jezelf aangewezen maar wil desondanks niet te veel eten meenemen. Loop een jaar na de 2018-editie nog te leuren met allerlei reepjes die ik eigenlijk nimmer meer eet. Mijn snackpacks vul ik met Macadamia noten, mini worstjes, wat gedroogd fruit, een snelle Jelle en wat stukjes pure chocolade.

Een onderwerp dat steevast de kop opsteekt een paar weken voor de grote dag is het weer. Begin februari lijkt de winter verdreven te worden. Gedurende een paar weken hebben we lenteachtige tafferelen. Temperaturen die heel langzaam richting de twintig graden lijken te gaan. Langetermijn-verwachtingen en weerpluimen worden geraadpleegd. Onze racedirectors Stef en Tim wiens voorkeur uitgaat naar temperaturen van rond het vriespunt opgeleukt met voldoende regen en wind lijken zich wat meer druk te maken over het weer dan de meeste deelnemers. En bij voorkeur takkeweer gedurende de gehele race. Beetje sadistisch toch wel. Ook op de Legends Trail Facebook groep wordt het verwachte weer een veelbesproken onderwerp.
Ach, men is over het algemeen nog niet eens in staat een kloppende verwachting een paar dagen vooruit te geven, laat staan een paar weken. Uitzondering is misschien als we onder de invloed komen te liggen van een mooi groot hogedrukgebied. Het adagium er bestaat geen slecht weer alleen slechte kleding, kan ik me wel in vinden. Vind het wel best en zie de Facebook-discussies als een deel van de voorpret. Gekscherend eindig ik mijn Strava registraties met #Summerlegends.

Maandag ochtend, nog een paar dagen te gaan. Vol verwachting klopt mijn hart; lijkt wel Sinterklaas ochtend. Vandaag zal het volledige parkoers van de Montane Legends Trail worden onthuld. In de voorafgaande anderhalve week zijn de locaties, afstanden, cut-off's en het aantal positieve en negatieve hoogtemeters bekend geworden van de checkpoints. Alsmede een zestal korte stukjes van het parkoers.


Niet iets waar je veel wijzer van wordt maar het is wel leuk te speculeren over het parkoers. Maar er is nog geen parkoers en het is toch echt maandag. Maar maandag is ook nog 23:59 uur in de avond. Onze racedirectors zijn in staat om een minuut voor middennacht het geheel te onthullen en vervolgens verkondigen dat het maandag bekend is. Formeel zou het nog juist zijn ook. Maar ergens in de middag kunnen we een blik werpen op onze 262 kilometer lange tocht.

Ik neem kort notie van het geheel en zal het dinsdag wel in mijn Garmin Fenix 5x plus horloge zetten en in de Garmin GPSmap 66ST waarmee ik zal navigeren. Ook in de backup GPS, mijn GPSmap 64ST wordt de route geladen. In voorgaande jaren was het voorlopige parkoers maanden van tevoren bekend. Vele groepjes trokken in de weken voor Legends richting Ardennen voor vaak nachtelijke verkennings- en trainingstochten. Dit jaar dus niet. Het speelveld tussen deelnemers die dichtbij genoeg wonen en degenen die niet in staat zijn de Ardennen te bezoeken wordt zo wel eerlijker. Maar aan de andere kant. Iemand die een uurtje rijden van heuvelachtig en technisch terrein woont heeft ook weer voordeel ten opzichte van deelnemers die een paar uur mogen rijden voor het juiste trainingsterrein.

Het materiaal ligt klaar en wordt donderdag avond gepakt. Ik heb met behulp van mijn 2018 paklijst die wat aangevuld is, mijn spullen bijeen gezocht. In de dropbag en wegstrepen op de lijst. Het racevest pak ik vrijdag ochtend. Sommige zaken als gevulde waterzak pak ik liever wat later. En met een lijstje voor mijn racevest inhoud is dat zo gepiept. Snackpacks gereed maken is ook een taakje voor vrijdag ochtend. Zes uur in de avond T-24! Rond half negen zoek ik met een slaappilletje het mandje op. Zal hopelijk voorlopig de laatste volledige nacht pitten zijn. Val snel in slaap en weet ondanks wat spanning een prima nachtrust te pakken.

Vrijdag ochtend tussen zeven en acht in de ochtend stap ik uit bed. Over drie dagen pas weer naar bed, beetje een vreemde gewaarwording. Ontbijt, gevolgd door het gereed maken van snackpacks en het racevest pakken. Vervolgens op de koffie bij mijn ouders. Ondanks de enorme uitdaging lijkt de spanning nog wel mee te vallen. Waarschijnlijk is dit maar schijn en gieren de zenuwen onbewust door mijn lijf. Ben wel vol vertrouwen in het avontuur en de reis die wacht. Ben uitstekend getraind en voorbereid en ik acht een succesvolle finish zeker mogelijk. Bij races die midden in de nacht of in de ochtend starten sla ik het ontbijt over. Standje vetverbranding vraagt geen ontbijt. Maar donderdag avond een warme maaltijd en vervolgens de eerstvolgende warme maaltijd op checkpoint 1 dat ik ergens zaterdag ochtend verwacht te bereiken is wat teveel van het goede. 's Middags maak ik nog een eenvoudige maar voedzame maaltijd klaar. En dan is het tijd om richting Mormont te vertrekken. Ik wil op tijd aankomen om me rustig te kunnen voorbereiden, maar ook weer niet te vroeg. Je zit dan alleen maar in spanning te wachten tot de klok zes uur slaat.


Vorig jaar reed ik door winterse neerslag naar Mormont. De lente is weer verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor wat koeler maar droog weer. De weersverwachtingen voor het weekend zijn licht wisselvallig met zaterdag droog en zondag een plens regen. Twee uur en een kwartier rijden scheiden me van Mormont waar ik tegen drieën arriveer. Een gezellig weerzien met heel veel bekenden. .


Beneden is het een drukte en ik verkies wat meer rust die boven wordt gevonden. De incheck volgt waarbij je een pak kaarten van de route krijgt die je verplicht bent bij te hebben. Ik stop het pak helemaal onder in het racevest. Ga toch zeker niet op kaart navigeren. Vervolgens controle op alle verplichte items door Marek en Joost. Douane achtige tafferelen als ik braaf mijn racevest uitpak aan een tafel. Natuurlijk heb ik alles wat verplicht is bij. Het is echt minimaal wat je bij moet hebben en met slechts het verplichte lijstje zou ik niet eens starten. Je kunt nauwelijks iets meenemen maar dan heb je ook niets bij indien nodig. Meest nutteloze item is voor mij toch wel het pak kaarten. Vervolgens wordt een Legends-tracker aan het racevest bevestigd. Het safety team kan je zo volgen en belangstellenden weten zo ook waar je uithangt.


Wanneer ik mijn dropbag wegbreng wil Stef nog even controleren of het valt binnen de toegestane 20 kg. Met 18 kg. blijf ik ruim onder het maximum. En dan een korte medische controle. Vorig jaar ging mijn bloeddruk door wat spanning door het dak. Werd toen terug gestuurd en mocht op herkansing komen.  Als mijn bloeddruk opgemeten wordt met een automatische bloeddrukmeter zijn de batterijtjes op. Na het wisselen geeft de meting lichte hypertensie aan wat geen probleem is. Er is vorig jaar bij mijn uitgebreide sportkeuring geen hypertensie vastgesteld en ik mocht zwaar lichamelijke sportactiviteiten verrichten. Ook zijn in het verleden bij vliegmedische keuringen nimmer hypertensie vastgesteld. Nog een paar uur tot de start en alle tijd om me om te kleden. Kies voor de eerste etappe van ruim 70 km. nog niet voor waterdichte sokken maar voor een Injinji liner en hiker paar sokken. Het heeft al een hele tijd niet of nauwelijk geregend en verwacht dat het parkoers er redelijk droog bij ligt. Voor het bovenlijf voorlopig twee laagjes bestaande uit een lang thermisch hemd waarover een lang Merino shirt. De eerste uren zullen zeker niet koud aanvoelen, eerder wat aan de warme kant. Zal wel starten met dunne handschoentjes. Moet zuinig blijven op mijn handen. Maarten hangt mijn racevest nog aan een veerunster en het gewicht van 6.5 kg. is prima. Het laatste uur zit je maar wat te wachten. Wat mij betreft kunnen we gaan. Kwart voor zes zet een massa zich in beweging richting start een paar honderd meter van het hoofdkwartier vandaan. Een korte briefing volgt en dan is het vijf voor zes en mogen we vijf minuten in spanning wachten. Zes uur, we zijn los.


Een paar honderd meter vlak en vervolgens dalen we over een goed beloopbaar pad richting de oever van de Ourthe. Hoewel de route pas op het laatst bekend werd gemaakt werd in een eerder stadium wel onthuld dat de eerste tien kilometers vlak zouden zijn. Maar denk maar niet dat je op je lauweren kunt rusten en ontspannen  een prettig lopend vlak stukje kunt wegtikken. Marek had met Joost in de middag dit eerste stukje reeds gelopen en wist te melden dat je op veel stukken misschien met vier kilometer per uur meters kunt maken. Wat anders kun je verwachten van onze racedirectors. Een vlak stukje langs de Ourthe is een aaneenschakeling van korte stijle klimmetjes van enkele meters, gladde modder, stenen om over uit te glijden en wortels om zachtjes je nek te breken. Positief is dan weer dat navigeren geen probleem is. Ik kom vrij snel met Arnoud samen te lopen. Hij blijft voor mij een toonbeeld en voorbeeld van mentale en fysieke veerkracht. In de 2018 Legends-editie viel Arnoud na enkele kilometers uit met een onderbeenbreuk. Na maanden van herstel en revalidatie staat hij een jaar later gewoon weer aan de start.
Ik vind het fijn om met Arnoud samen te lopen. Onze ideeën en visie op voeding en training zijn vrijwel gelijk. Natuurlijk is het ook goed in contact te komen met mensen die compleet anders naar zaken kijken. Hoewel ik een seintje krijg van mijn horloge bij iedere afgetikte kilometer kijk ik bewust niet. Verwacht niet dat het snel gaat en wat moet ik met kilometer tijden in een loop die meer dan twee dagen duurt.

Ik heb bewust geen plan gemaakt hoe ik Legends ga aanvliegen. Je kunt wel een mooi plan maken dat dan na een uurtje weer de prullenbak in kan omdat je verwachting wordt ingehaald door de werkelijkheid. Het enige dat ik me heb voorgenomen is alles hobbelen en dribbelen wat voor mij loopbaar is tot het eerste checkpoint. Op deze wijze hoop ik wat tijd bijeen te sprokkelen. Gezellig keuvelend bewegen we voort. Loop op dit moment nog zonder stokken maar als het vlakke lopen langs de oever van de Ourthe overgaat in stijle klimmetjes vraag ik Arnoud mijn stokken tevoorschijn te halen. Lopende op de hoogvlakte voor het gehucht Maboge zie ik een kaart op het pad liggen. Ik ben hoogst verbaasd. Niet omdat iemand een kaart is verloren, kan gebeuren. Maar er is blijkbaar iemand die de kaarten binnen handbereik heeft en niet weggemoffeld onder in een racepack. Een afdaling naar Maboge volgt waarna de "muur van Maboge" overwonnen mag worden. Toch wel een serieuze klim. Ach, tijdens de Great Escape krijg je dit ding na ongeveer 160 kilometer voorgeschoteld, dus vandaag zal het wel meevallen. Loop inmiddels alleen.

Het stadje La Roche-en-Ardenne bereiken we vanuit het zuidoosten. Midden in het centrum worden we opgewacht bij een eerste tussenpunt door onder andere Cloe en Mervyn. De eerste 26 km. zitten er op, 10%, schiet lekker op. Ik stop niet en dribbel rustig door het centrum. Dan zie ik Ingo terug lopen; hij is zijn stokken vergeten. Een stijle klim volgt om uit het stadje te komen. Vervolgens een gestaag stijgend stukje asfalt. Hier kom ik samen met Jean Pierre te lopen. Onze manier van voortbewegen lijkt overeen te komen. Alles wat stijgt stevig wandelend naar boven en de vlakke en dalende stukken rustig dribbelend; met de nadruk op rustig. Wat ons betreft is het nutteloos een stevig looptempo aan te houden. We moeten nog zo ver; niet het motortje opblazen. Dan wijst Jean Pierre me op een salamander die midden op de weg zit. Prachtig gitzwart met fel geel. Dat vind ik zo mooi van in de avond en nacht lopen. Je ziet dieren die zich overdag niet laten zien. Moet er niet aan denken per ongeluk op het beestje te trappen. Gezellig keuvelend vervolgen we uren onze weg.
Voorgaande edities gingen we noordwestwaarts richting het eerste checkpoint te Hotton. Nu volgen we een meer noordelijke koers. Enkele uren later zullen we een convenant sluiten: we blijven bij elkaar. Het is vaak toeval met wie je tijdens een ultra komt samen te lopen. Het is een kwestie van iemand tegenkomen onderweg die een gelijk tempo aanhoudt en ook dezelfde ideeën heeft hoe voort te bewegen. We vormen nu een mooi team.

We lopen nu door de donkere bossen ten noorden van La Roche-en-Ardenne. Wanneer we een asfaltweg moeten oversteken horen we wat geluid. Aan de overkant zien we twee jonge everzwijntjes in de berm. Prachtig! Maar waar jonge zwijntjes zijn zullen pa en ma ook wel in de buurt zijn. Die wil je niet tegenkomen, en al zeker niet in de buurt van hun kroost. Zingend duiken we het donkere bos weer in. Het veld ligt nog redelijk bij elkaar en we komen met een behoorlijke groep te lopen. Als we naar beneden lopen over iets dat meer weg heeft van de bedding van een stroompje dan een pad wordt er even getwijfeld over de juiste koers. De richting is juist, maar is dit het pad? Of zou het een van die paadjes zijn waarvan racedirector Stef zegt: "Het staat op de kaart, dus het is een pad". Dan is het waarschijnlijk een gedateerde kaart uit de tijd van keizer Napoleon. Het is nestor Martino die aangeeft dat we de juiste koers bewandelen.

De uren trekken voorbij en de kilometers worden weggetikt. Sommige lopers kunnen na afloop de gehele tocht als een filmpje afspelen. Ik niet. Herinner me wel momenten maar hele stukken waarin niets bijzonders gebeurt zijn vaak een zwart gat. Weet alleen dat Jean Pierre en ik content zijn over de tijdwinst die we gaan boeken ten opzichte van de cut-off op checkpoint 1. De nacht wijkt en het ochtendgloren dient zich aan. De vogeltjes beginnen te fluiten en het bos komt tot leven. Het daglicht wekt niet alleen het bos, maar ook ik krijg hernieuwde energie. Jean Pierre en ik lopen nu met Ann Beart. Gedrieën speculeren we over hoever het nog is tot het checkpoint op ruim 70 km. De nog af te leggen afstand wordt mijns inziens te rooskleurig ingeschat. De afgelegde afstand op de GPS is veelal meer dan de route afstand. Ik ga uit van nog af te leggen afstand tot de finish die zowel het horloge als de handheld aangeven. Dus met nog 262-70=192 km. te gaan zal het checkpoint wel ergens zijn. Een afdaling volgt; nog een paar kilometer asfalt wegtikken; we zijn er.


De dropbags liggen buiten te wachten. Sleep mijn 18 kg. naar binnen waar het een drukte is. Vorig jaar liep ik nog ergens achteraan tegen de cut-off aan te hikken maar nu loop ik met de meute mee. Het geeft mij een goed gevoel aan te komen waar dan ook zeer ervaren en goede lopers nog vertoeven. Voor mij een teken dat ik het tot nu toe goed doe. Vind achterin nog een stoel.


Een advies van ervaren rotten is het afspreken van een tijd waarop je het checkpoint weer gaat verlaten. Het is oh, zo gemakkelijk en verleidelijk je kostbare tijd te verkloten als je fijn binnen zit. Heb zelf nooit zoveel last van tijd verknoeien. Werk mijn checkpoint-checklist af waarna ik gewoon weer door ga. Neem mijn checklist en hang als eerste het horloge aan de powerbank. De checklist vermeldt ook de telefoon op te laden maar in spaarmode gaat het ding een paar dagen mee. Het zit ook ergens onderin mijn racevest en laat het daar maar zitten. We worden in de watten gelegd met hartverwarmende hulp die we krijgen van de vele vrijwiligers. Als eerste doe ik mijn schoenen en sokken uit. De voeten zijn flink verschrompeld maar doen nog geen pijn. Ik vraag om een teiltje om de voetjes even te weken. Prompt wordt een teiltje met water geregeld. Marek, die de coördinatie op het checkpoint op zich neemt, heeft vrijwel direct na binnenkomst een overheerlijk bord pasta gebracht. Nadat ik heb gegeten kleed ik me om. Alle klamme zooi uit, en een fris nieuw setje aan. Voor het drogen van mijn voeten wil ik mijn föhn gebruiken. Ergens achter in een hoek en in de keuken bevinden zich wandcontactdozen. Prompt wordt een verlengsnoer opgesnord. Wat een service! Ga nu over op Dexshell waterdichte sokken met Injinji liners. Het parkoers is natter dan verwacht. Arnoud's vader vult mijn waterzak terwijl ik de rest van het racevest in orde maak. Jean Pierre is ook vrijwel gereed en na een uurtje of zo gaan we weer op pad. De volgende etappe is maar kort; iets van een marathon. Als Jean Pierre en ik weer buiten staan om te vertrekken zegt Stef nog: "loop elkaar niet kapot". Nee, dat gaan we ook niet doen, we lopen samen. Legends is ook geen race. Het is een reis, een avontuur.

Na een uurtje of wat vertoefd te hebben op het checkpoint zet de reis zich iets na achten in de ochtend voort. We liggen ongeveer drieëneenhalf uur voor op de cut-off; dat geeft de burger moed. Na een uurtje stilzitten mogen de spieren weer rustig opwarmen met een wandelstart. Voldoende tijd gekocht, dus geen noodzaak om direct te gaan lopen. Als we een paar kilometer verder zijn komt Ann ons achterop gelopen. Ze is wat later vertrokken op het checkpoint maar heeft het gat snel gedicht. Ik heb Ann tijdens de Great Escape zien klimmen. Ze heeft een opvallende stijl tijdens de klim. Vrij diep voorover hangend, niet vanuit de enkel maar vanuit de heup. Maar ze klimt snel. En tijdens de Bello Gallico liep ik na het laatste checkpoint voor de finish even samen met Ann. Zei had nog wat loopkruit over toen ik alleen nog maar wandelend richting finish bewoog. Een sterke ultra-loopster. Ann verdwijnt al snel uit het zicht.

Een marathon te gaan, die we naar alle waarschijnlijkheid volledig met daglicht kunnen afleggen. Navigatie-technisch valt het wel mee. Primair gebruik ik de Garmin Fenix 5x plus. Al lopende even een horloge raadplegen gaat wat makkelijker dan de handheld pakken. Als de route wat onduidelijker is, of bij twijfel, raadplegen we de handheld. We hebben het nog steeds goed naar ons zin. Ik hou de kilometer tijden een beetje in de gaten om een idee te krijgen van hoe vlot we ons voortbewegen. Iedere kilometer die binnen 15 minuten wordt afgelegd betekent extra tijd voor later. Het vraagt veel geduld en rust om minuutje voor minuutje je extra tijd bij elkaar te sprokkelen. We laten ons niet gek maken. Rustig maar gestaag vorderen we.

Met een behoorlijke groep lopen we op een breed pad. Beneden ons ligt een stroompje. Ik herinner me niet meer of ik het was, maar er wordt door iemand aangegeven dat we waarschijnlijk beneden langs het water moeten lopen. Handhelds worden geraadpleegd en het vonnis is: we moeten daar beneden lopen. Een stijle helling leidt naar beneden. Ik twijfel niet en begin met een paar lopers voorzichtig en met beleid af te dalen. Hoewel het behoorlijk stijl is vind ik het nog niet te gevaarlijk. Heb wel risicovollere dingen in het terrein gedaan. Ook dingen die ik achteraf gezien beter niet had kunnen doen. Vele wegen leiden naar Rome. Enkelen keren om, om de juiste aansluiting te vinden, en anderen vervolgen het pad op hoogte en hopen een aansluiting te vinden. Jean Pierre blijft op hoogte doorlopen en we treffen ons weer beneden.

Aywaille wordt bereikt vanuit het zuiden over redelijk vlak terrein. Een deel van de paden zijn breed en ik vertel Jean Pierre dat dit ideale paden zijn voor de nacht. Weinig kans op nav-fouten. Wanneer we dichtbij het stadje komen maakt het vriendelijke terrein plaats voor veneinig klimmetjes. De klimmetjes vallen ons zwaar. Er volgt een stukje waar navigeren ook een uitdaging is. Een keur aan paadjes om tussen te kiezen. Ze komen uiteindelijk toch allemaal op hetzelfde punt uit maar we trachten toch de beoogde paadjes te bewandelen. Onderaan de trap die naar het centrum leidt staan belangstellenden ons op te wachten. Volgens mij was het familie van Dennis.

Een stukje hobbelen door Aywaille en dan met een grote boog richting checkpoint 2. We zien zowel in het landschap als op de GPS dat er behoorlijk wat geklommen mag worden. We snakken beide naar het checkpoint. Aangekomen op het checkpoint worden we met handgeklap verwelkomd. Als dokter Geert vraagt hoe het gaat zeg Ik "Prima, maar ik ben wel een beetje moe". Het grapje "op medische gronden uit de race halen" volgt. Denk het niet! Ik ga zitten en mijn dropbag wordt opgesnord. Als eerste trek ik mijn schoenen en sokken uit. Ben aangenaam verrast hoe het het met mijn voeten gesteld is. Ze zien er een stuk beter uit als op het eerste checkpoint. De waterdichte sokken hebben zichtbaar gewerkt. Vervolgens weer efficiënt de checklist afwerken. En natuurlijk genieten van een overheerlijk bord warm eten. Deze keer worden we verblijd met rijst met stoofvlees. Met goed blijven eten heb ik meestal geen problemen. Niet meer kunnen eten tijdens een loop is mij onbekend.


Wordt geplaagd door een drukpunt op mijn rechter hiel. Heb er gelukkig alleen maar last als ik de voet heel specifiek neerzet en het wat gaat wringen. Ben wekenlang druk in de weer geweest met een eeltvijl om oneffenheden weg te werken maar blijkbaar niet genoeg. Het medisch team biedt aan een en ander wat bij te werken. Ik geniet verder van de luxe van het laten droog föhnen van mijn voeten. En als kers op de taart wordt ook nog gevraagd of ik mijn benen nog gemasseerd wil hebben. "Oh ja, graag!"

In voorgaande edities werd het binnen slapen oogluikend toegestaan maar er was aangekondigd dat we deze keer echt buiten moesten slapen. Terwijl Jean Pierre de laatste voorbereidingen treft voor vertrek ga ik even op een stoel zitten met mijn ogen dicht. Dit ontgaat racedirector Tim niet en prompt wordt ik gewekt, hoewel ik na enkele seconden ogen dicht nog echt niet slaap. Hij zegt dat hij mij drie keer heeft moeten roepen. Tweede poging en weer wordt ik gewezen op niet slapen. Wanneer Tim zegt dat hij weer drie keer heeft moeten roepen zeg ik heel stellig: " zeker weten van niet". Beetje demonstratief ga ik met elleboog op tafel om aan te geven dat ik niet echt slaap, wederom met gesloten ogen zitten. Persoonlijk zie ik het buiten slapen meer als lopertje pesten.

Om kwart over zes in de avond vertrekken Jean Pierre en ik vol goede moed voor etappe drie van deze monstertocht. Benen en hoofd voelen prima aan en tot op heden is er geen vuiltje aan de lucht. Ongeveer 65 km. tot aan checkpoint 3 met drie uur voor op de cut-off. Nog een half uurtje en dan mogen we weer de nacht in. De aankomende uren worden onze navigatie skills behoorlijk op de proef gesteld. We komen op paadjes en vragen ons regelmatig af hoe Stef en Tim ze weten te vinden en in het Legends parkoers weten te verwerken. Als we onder een viaduct van de E25 staan moeten we echt onze weg zoeken. Wat ook het vermelden waard is dat we behoorlijk blijven klimmen, en fijn dalen. De avond vordert en er komt een moment dat de slaap me werkelijk te veel wordt. Een paar minuutjes aan de kant van de weg liggen haalt de scherpste kantjes eraf. Tot nu toe heb ik op het horloge een flink deel van de navigatie op me genomen. Maar aangezien mijn navigatie kunsten aardig aan het wegebben zijn, neemt Jean Pierre nu de nobele taak op zich ons op het juiste padje te houden. Letterlijk en figuurlijk.

Op 122.5 km. maken we een enorme miskleun met het navigeren. We komen er veel te laat achter dat we werkelijk een compleet verkeerd pad zijn ingeslagen. De handheld raadplegend zien we gelukkig dat we weer op het juiste pad uitkomen. We besluiten niet terug te lopen maar onze weg te vervolgen. Eventuele straftijd zien we wel tegemoet. Als we op het juiste pad aankomen kijken we nog eens goed wat wij hebben gelopen en wat de juiste route is. Met wat natte vingerwerk lijkt het alsof we toch wel wat hebben afgesneden. We vinden dat dit zeker niet kan en hobbelen, ja hobbelen naar de weg om zo de afstand goed te maken. We komen bij een parkeerplaats en daar duurt het toch wel even voordat het kwartje valt. Dit is de parkeerplaats bij de Ninglinspo. Hier staan twee belangstellenden lopers op te wachten en wijzen ons op het de verkeerde kant uitlopen. We leggen kort uit dat het afstand goedmaken is en hobbelen weer terug waar we vandaan komen.

Jean Pierre gaat nog lekker maar ik heb de afgelopen uren mijn doel wat bijgesteld. Checkpoint 3 bereiken en daar de balans eens opmaken. Verwacht in alle realiteit niet meer dat een Legends-finish er nog in zit. Niet omdat ik mentaal aan de grond zit maar mijn tempo is vanwege slaapgebrek gereduceerd tot een slakkegang. Ga de cut-off's niet meer halen. Wanneer we de Ninglinspo oversteken zeg ik tegen Jean Pierre dat hij me moet achterlaten en voor eigen kansen gaan. Hij vraagt if ik het zeker weet. "Ja ik weet het zeker". Maak me geen zorgen alleen verder te gaan. Heb genoeg ervaring met solo lopen. Met een hartverwarmende omhelzing nemen we afscheid. "Veel succes Jean Pierre!". Het aantal paadjes is weer enorm en navigeren valt ons zwaar. De eerste tien minuten zie ik Jean Pierre nog een aantal malen, zoekende naar de juiste paadjes. Maar dan loop ik toch echt alleen. Ik spreek af dat ik ga pitten bij het eerste de beste bankje of tafeltje dat ik tegenkom. Volgens mij stikt het hier van de bankjes en tafeltjes maar kom maar niets tegen. Dus resteert niets anders dan af en toe een momentje met gesloten ogen op mijn stokken te gaan hangen. Een paar keer komt een loper me voorbij gestoken. Ik heb begrepen dat de radio dekking in zowel de Ninglinspo als Chefna vallei beroerd is. Dus het safety team heeft geen zicht op je. In feite zou ik in dit gebied niet langdurig moeten rusten. Een loper die een blindspot ingaat en er na lange tijd niet uitkomt is niet handig. Traag vervolg ik me weg. Een stukje bewoonde wereld na het verlaten van de Ninglinspo vallei. Ik diep mijn telefoon op uit mijn racevest. Geen radio dekking dus hier kan ik beter niet gaan liggen. Nu komt wederom een uitdagend stuk, de Chefna vallei. Naast een pak hoogtemeters ook weer voldoende technische passages, net als bij de Ninglinspo.

Ik zoom eens goed in en ik zie dat ik aan de verkeerde kant van het water loop. Waar ik nu loop heeft ook weinig meer weg van een pad. Moet dus naar de overkant. Maar de Chefna stroomt behoorlijk en ik kan niet overal lukraak door het water naar de overkant waden. Hoewel ik erg vermoeid ben zijn er nog voldoende hersencellen actief om niet zomaar door veel te sterk stromend water met veel gladde stenen te gaan bewegen. Ik worstel verder langs de oever tot ik een goede plek bereik om naar de overkant te komen. Ben weer op het juiste padje. Maar raak een tijdje later toch weer letterlijk van het padje af. Wandel op een mooi breed pad maar ik zou wat lager langs de Chefna moeten lopen. Het kan me nu werkelijk niets meer schelen. Heb gezien dat ook deze pad juist zal aansluiten. Vervolgens klimmen over omgezaagde bomen waar een half bos is omgezaagd. Eindelijk, ben de Chefna vallei uit. Had verwacht hier een bankje te vinden maar meer dan een informatie bord tref ik niet aan. Pak mijn telefoon en zie dat ik nu wel dekking heb. Stuur een kort SMS-bericht naar het safety team: '#83 sleep'.

Bij gebrek aan een bankje hebben we nog de berm. Ja ik weet het, je moet niet op koude ondergrond gaan liggen. Maar moet nu echt serieus gaan pitten. Draag inmiddels 3 bovenlaagjes en daar komt nu mijn donsjas bij. Verder trek ik mijn regenbroek aan om me wat te beschermen tegen de koude ondergrond. Dan haal ik mijn rescuebag uit het doosje. Leg mijn racevest met rood knipperlampje op een mooie grote steen. Het hoofdlampje leg ik richtend naar boven erbij. Mochten ze me gaan zoeken dan kan het mogelijk helpen. Ga in m'n rescuebag tegen de steen zitten. Sluit mijn ogen, wil slapen. Even later, nee ik moet echt gaan liggen. Ik ga liggen, moet slapie doen. Hoelang ik heb gelegen weet ik niet maar op een gegeven moment komen twee leden van het safety team aangelopen. Ze vragen hoe het gaat. "Prima, heb slaap". Op dat moment komt Dennis voorbij gelopen. Hij zegt: "waarom ga je niet even in een warme auto zitten". Het safety team geeft aan dat dit niet mag. Maakt mij ook niet veel uit. Heb het niet echt koud. Laat mij maar gewoon in de berm liggen. Is toch heel normaal dat een loper langs de kant van de weg ligt te slapen.

Hier blijven liggen gaat mij niet verder brengen dus na een hele poos sta ik maar weer op. Frommel de rescuebag in elkaar; in het racevest ermee en rustig weer aanwandelen. Wordt een klein stukje verder begroet door het safety team dat vraagt hoe het gaat. " Gaat wel weer". Sorry, heb jullie namen niet meer op het netvlies, maar hartelijk dank voor de goede zorgen. Linksaf een brede pas in. Aan modder geen gebrek hier. Zwalk voorwaarts als een dronkemannetje. Kilometer tijden laten ook zien dat de vaart niet terug is. We moeten ergens rechts maar ik neem het verkeerde pad. Struin door de bossen om de juiste pad te vinden. Dit gaat hem niet meer worden. De mooie voorsprong op checkpoint 2 is als sneeuw voor de zon gesmolten. Kom nauwelijks meer vooruit. Bij het schrijven van het stukje heb ik gekeken wat mijn laatste kilometer tijden waren. 16:30, met stukje asfalt; 22:31 en 26:27. Ik besluit om het hier bij te laten en het safety team te bellen met de mededeling dat het genoeg is geweest.


Ze geven aan dat ik het beste een kilometer of twee terug kan lopen naar de weg. "Dat gaat me misschien wel een uur kosten". "Je kunt ook drie kilometer doorlopen waar je kunt worden opgepikt". "Dan loop ik wel terug". "Het safety team zal je tegemoet komen". Ik zoek rustig mijn weg terug. Als ik weer op het brede pad ben is het rechtdoor naar de weg. Hoofdlampjes; mijn redding is nabij. Ben de namen van mijn twee redders kwijt, maar bij deze hartelijk dank. Mijn racevest wordt overgenomen en ik zwalk het laatste stukje terug naar de auto. Ga op de achterbank liggen. Rond half vijf zondag ochtend; het is klaar; verslagen door Klaas Vaak.




Een klein uurtje later wordt ik gewekt als we op checkpoint 3 zijn aangekomen. Ik had hier lopend aan willen komen. Kleed me om, geniet van een heerlijke warme maaltijd en kan vervolgens boven liggen slapen. Je zou verwachten dat ik als een blok in slaap val maar dat valt toch tegen. Na een paar uurtjes liggen ga ik beneden maar weer kijken. Zie lopers binnenkomen die wel hun reis en avontuur kunnen vervolgen. Ben wel teleurgesteld over hoe het is geëindigd. Mocht iemand in 2018 direct na mijn DNF hebben gevraagd: "volgend jaar weer?", dan had ik volmondig met "ja" geantwoord. Nu is het anders. Ik heb zo veel getraind en me prima voorbereid. Wat kan ik nog meer doen om Legends tot een succes te maken. Verder zou het geneuzel van buiten slapen voor mij een reden zijn om niet meer te starten. Tot op heden heb ik nog niet overdreven veel gegeten. Naast de warme maaltijd op checkpoint 1 en 2, eet ik onderweg maar een beetje. Maar de aankomende uren bedel ik bij Joost maar liefst 4 borden warm eten bij elkaar. En ik vul dit aan met koekjes en allerlei trail-eten dat op tafel staat. Ergens in de middag, als het checkpoint gesloten wordt, brengt Hennie, lid van het Legends Medical Team, oud-clubgenoot Peter, Arjan en ondergetekende naar het hoofdkwartier te Mormont. Nog even natafelen terwijl Harry een onuitputtelijke hoeveelheid pizza-broodjes blijft brengen. En dan is het tijd om deze keer echt serieus te gaan maffen. Om halfs zes in de avond ben ik weer min of meer wakker en besluit naar huis te gaan rijden. In mijn eigen nest slaapt vannacht ongetwijfeld beter. Het is rustig op de weg en tuf ontspannen naar Boxtel. Ga nog even op de koffie bij mijn ouders en vervolgens val ik deze keer thuis wel als een blok in slaap.

Ben op mijn normale tijd voor werkdagen wakker en maandag om zeven uur in de ochtend zit ik weer op kantoor. Een aantal collega's hebben ons lopers gedurende het weekend gevolgd en de Legendstracking-website staat deze ochtend vaak op het scherm. We volgen en leven mee met degenen die hun laatste zware kilometers richting finish afleggen. Ook bij Ericsson in Rijen heerst er euforie als er weer een Legend wordt geboren. Mijn benen voelen prima aan. Op wat lichte spierpijn na, is er geen spoortje van vermoeidheid te bespeuren. Zou wel weer kunnen gaan trainen. Nee, ik ga maandag nog niet lopen. Zal woensdag de eerste looptraining weer afwerken. Heb wel een paar dagen nodig om de teleurstelling te verwerken. Maar ik heb de teleurstelling aan mezelf te danken. Teleurstelling wordt veroorzaakt door verwachtingspatronen die je zelf hebt gecreëerd. Dus als iemand tegen je zegt: "Ik ben teleurgesteld in je" is dat onjuist. Het is niet mijn schuld dat je een verwachting hebt waar ik niet aan voldoe.

Na een paar dagen ga ik weer wat doelen zoeken voor de rest van het loopjaar. Een paar uurtjes per week doelloos trainen gaat nog wel maar als ik tien tot vijftien uur train heb ik wel een duidelijke stip op de horizon nodig. En voor mij is die stip de LEO180, editie 4. 210 kilometer in 36 uur racen door mijn eigen Brabant. En dan zoek ik nog wat andere kortere ultra' s om aan deel te nemen. En wat Legends betreft. Het afleggen van een belachelijke afstand als tijdens de Legends Trail is nauwelijks trainbaar. Je kunt in feite alleen maar goed trainen en voorbereiden en vervolgens gewoon opdagen aan de start. Drie jaar geleden moest ik mijn eerste trail nog lopen. En het is toch een fantastisch avontuurlijk weekend geweest. Dus volgend jaar met veel vertrouwen en wat minder verwachtingen gewoon weer aan de start verschijnen.

Nog even terugkomend op de Raynaud klachten. Drie dagen nadat ik het koud douchen weer start steken de Raynaud klachten weer de kop op. Dus op basis van onderzoek, met N=1, kan geconcludeerd worden. Koud douchen heeft een sterke correlatie met Raynaud klachten.

Tot volgend jaar....




























Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Het Ardennenoffensief bleek een brug te ver

LEO180, bikkelen in Brabant