Gegrepen door de beer
Al enkele weken geleden het stoute plan gemaakt om in de zomervakantie de LEO 180 te gaan wandelen. Wel de 2016 versie want die is 180K en niet zoals dit jaar 190K. Deze ultra, door de heren Marek en Maarten op de kaart gezet, komt onder andere door mijn achtertuin de Kampina. Het leek mij zo fijn eens een uitdagende ultra te wandelen die voor een deel door bekend terrein loopt, en fijn dicht bij huis kan worden opgepikt.
Als ik Marek de GPX bestanden vraagt geeft hij aan dat hij mij mogelijk een stukje wil vergezellen op deze monstertocht. Woensdag besluit ik om donderdag ochtend aan te lopen en geef dit door aan Marek. Druk op het werk dus het zal een lange solo tocht worden. Hij drukte me al op het hart, de LEO niet te onderschatten. Een tocht uitgezet door Marek en Maarten zal ik nimmer onderschatten. Marek gaf aan Maarten door dat ik de LEO ging wandelen. Even later zit ik met Maarten op de chat.
Hij geeft aan dat ik maar moet bellen als er iets is en hij me op moet komen pikken. Wanneer ik vraag: ook in de nacht?, ja ook in de nacht. Zo fijn als mensen betrokken zijn bij de soms maffe plannen die je hebt; geeft wel een veilig gevoel.
Woensdag avond kom ik maar niet in slaap. Tsja, de spanning want het gaat wel een dingetje worden, die LEO. Als ik rond de klok van twaalf uur nog in bed naar het plafond aan het staren ben besluit ik maar om op te staan, me gereed te maken, en in de nacht te starten. Een goed ontbijt met schinken en gebakken eieren gaan er prima in.
Ik heb al weken wat problemen met het mondstuk van mijn 3 liter water zak en er licht een klein plasje water op de grond. Ik heb geen zin om weer te gaan zitten klooien, dus verruil de 3 liter voor een 1,5 liter versie. Ben ik wel ineens anderhalve liter water kwijt. Nu heb ik tesamen met 2 water flessen slechts 3 liter bij. Onderweg zijn er wel plaatsen waar waarschijnlijk bijgetankt kan worden indien nodig. Verder heb ik voldoende eten in de vorm van broodjes, krentenbollen, Clif repen, en Go Nuts repen. Zal niet van de honger omkomen.
Rond de klok van kwart voor een in de nacht sta ik met de auto aan de Logtse baan en kan de tocht der tochten aanvangen. Hoog nat gras en natte bodem maakt dat de schoenen en voeten in mum van tijd nat zijn. Vandaag weer ideale omstandigheden voor trenchfoot en de daaraan gerelateerde blaren. De eerste kilometers volg je de stroom van de Beerze en hier loop ik ook wel eens. Fijn om op bekend terrein te wandelen zo dicht bij huis. Na een uurtje kom je bij een hek met verboden toegang, wetboek van bla bla. Gewoon er overheen klimmen en door. Niet veel later een pad dat een beetje in de vergetelheid is geraakt. In de loop van de tocht zullen regelmatig bordjes met privé en verboden toegang genegeerd worden.
Via een schitterend stukje langs het water kom je uiteindelijk natuur gebied de Oirschotse heide binnen. Dit is een militair oefenterrein waar op de zandvlakten met rupsvoertuigen wordt geoefend. De route loopt deels over deze sporen en kost meer moeite dan een bospad. Er komt ook geen einde aan. Met het hoofdlampje op lijkt het soms wel op een gletsjer waar ik in het verleden ook uren over heb gewandeld. In het bos zie ik ineens dat een egeltje op zijn gemak het bospad oversteekt. Dit vind ik zo mooi aan het lopen in de nacht.
Na een kilometer of dertig verlaat ik de Oirschotse heide en kom ik op een stukje asfalt. Hier stuur ik een korte sitrep aan Marek en Maarten in de speciale groep 'Mark goes LEO' die ze de avond ervoor in het leven hebben geroepen. Alles voelt tot dan prima aan en ik heb er zin in. Ik wil die beer verslaan.
Het parkoers is schitterend. Bij het uitzetten van een enorme ronde kun je kiezen voor de gemakkelijk brede paden in het kader van grote halen, snel thuis. Maar nee, de kleinste en mooiste paadjes zijn gekozen en laten je kennis maken met schitterende stukjes natuurschoon. Na een tijdje begin ik op het vlakke parkoers als een berg tegen de lengte op te zien. Een uurtje of 32 alleen wandelen waarbij ik 2 nachten mag doorhalen. Een hele tijd wisselt het gevoel tussen fijn aan een enorme uitdaging bezig zijn en man man, wat moet ik nog lang. Probeer het positief te blijven zien en zolang je de ene voet voor de andere kunt blijven zetten kom je er uiteindelijk. Het lukt me echter niet de negatieve gevoelens en gedachten kwijt te raken. Loop ook al uren in de regen maar dat deert me minder. Juiste kleding keuze maakt dat weer er in feite weinig toe doet. Hoewel ik me voeten een klein beetje begin te voelen maak ik me hierover geen zorgen. De nattigheid is wel fnuikend. Heb wel een paar droge sokken bij maar de Injinji teensokken aantrekken als de voeten niet kurkdroog zijn gaat niet lukken. Sokken wissel waar de voeten blij van zouden worden zit er niet in.
De uren gaan langzaam voorbij en de gedachte aan de enorme afstand gaat steeds meer een dingetje worden. Als je 100K wilt gaan lopen en er zitten er zestig, zeventig op dan ben je rustig naar het einde toe aan het werken. Met 180K voor de boeg ben je net begonnen. Mentaal en emotioneel lijk ik er vandaag helemaal niet aan toe. Ben niet van het opgeven dus we laten de gevoelens en emoties voor wat ze zijn en wandelen rustig door. Geef regelmatig door in de 'Mark goes LEO' groep waar ik ergens uitgang en de reacties van Marek en Maarten doen me goed. Je voelt je dan toch minder alleen.
Ik ben niet in de stemming om foto's te maken dus tot nu toe alleen maar letters. Op 92K is het genoeg geweest, ik wordt gegrepen door de beer.
Tot nu toe voelde ik slechts iets minimaal aan mijn voeten maar vanaf het moment van opgave gaan ze echt pijn doen. Als het doel wegvalt dan kun je misschien wat minder pijn hebben. Ik begin met een belletje naar Maarten om het onfortuinlijke door te geven. Krijg Maarten echter niet te pakken dus ik plaats maar een berichtje in de groep. "Maarten neemt niet op. Hoop over een uur bij hem op de stoep te kunnen gaan liggen. Voeten stuk"
Na een tijdje belt Maarten terug en hij vraagt me of hij me op moet komen halen. Geef aan dat ik zelf het resterende stuk naar Goirle nog wil afleggen. Op de GPS is het hemelsbreed nog een kilometer of vijf zes, maar het worden er uiteindelijk nog een kilometer of tien die ik moeizaam afleg. Het laatste stukje veel contact met Maarten, hij sleept me door de laatste pijnlijke kilometers.
Het laatste stukje komt Maarten me tegemoet met een enorm foto toestel bij zich. De door de beer gegrepen trailert wordt vastgelegd.
De tocht eindigt na 102K bij Maarten thuis. Ik ontvang uit de handen van Maarten een oorkonde voor het volbrengen van een halve LEO.
Ik mag douchen en Maarten bereidt een heerlijke pasta maaltijd. Na een plens koud water voel ik me weer een stuk beter. De voeten hebben wel echt geleden onder de natte omstandigheden. We keuvelen onder het genot van bier gezellig na. Als Maarten me weer bij mijn auto afzet op de Logtse baan is de cirkel rond. Had hem liever lopend rond gemaakt maar dat mocht vandaag zo niet wezen.
Rijst de vraag of ik me niet overschat heb met deze tocht. Denk het niet. Dat het niet gemakkelijk zou worden had ik me wel gerealiseerd. Was er echter vanuit gegaan dat ik het eerste etmaal goed zou doorkomen en dat de laatste 60K een uitdaging zou worden. Dit laatste stukje zou ik dan wandelen op een deel wat ik mijn achtertuin kan noemen. Dit zou het dan hopelijk wat dragelijker maken. Had er geen moment bij stilgestaan dat het zo snel al een dingetje zou worden in het hoofd. Ben wel blij met deze tocht, een ervaring rijker. Verder leerzaam in het feit dat alleen heel lange tochten ondernemen wel eens lastiger kan zijn mentaal en emotioneel dan je in eerste instantie zou verwachten. Fysiek zag ik niet op tegen deze tocht. Wandelen is echt de ene voet voor de andere voet blijven zetten totdat je er bent. Voorwaarde is dan wel dat je de voetjes heel kan houden.
Vermoeid ga ik mijn mandje in maar het kost toch wat tijd voordat ik echt slaap. In de ochtend maak ik de schade aan de voeten op en het valt alleszins mee. Een klein blaartjes op de buitenkant van de linker hiel. Op precies dezelfde plek als de vorige keer. Mogelijk was het geheel aan de buitenkant hersteld maar het onderliggende weefsel nog niet, en dus kwetsbaar. Verder een blaartjes op de bal van de rechter voet. Niets schokkends als ik het afzet tegen de pijn die ik gisteren voelde. Ben in de middag maar weer rustig gaan hardlopen. We hebben ook nog een achillespees waar we mee bezig zijn.
Als ik Marek de GPX bestanden vraagt geeft hij aan dat hij mij mogelijk een stukje wil vergezellen op deze monstertocht. Woensdag besluit ik om donderdag ochtend aan te lopen en geef dit door aan Marek. Druk op het werk dus het zal een lange solo tocht worden. Hij drukte me al op het hart, de LEO niet te onderschatten. Een tocht uitgezet door Marek en Maarten zal ik nimmer onderschatten. Marek gaf aan Maarten door dat ik de LEO ging wandelen. Even later zit ik met Maarten op de chat.
Hij geeft aan dat ik maar moet bellen als er iets is en hij me op moet komen pikken. Wanneer ik vraag: ook in de nacht?, ja ook in de nacht. Zo fijn als mensen betrokken zijn bij de soms maffe plannen die je hebt; geeft wel een veilig gevoel.
Woensdag avond kom ik maar niet in slaap. Tsja, de spanning want het gaat wel een dingetje worden, die LEO. Als ik rond de klok van twaalf uur nog in bed naar het plafond aan het staren ben besluit ik maar om op te staan, me gereed te maken, en in de nacht te starten. Een goed ontbijt met schinken en gebakken eieren gaan er prima in.
Ik heb al weken wat problemen met het mondstuk van mijn 3 liter water zak en er licht een klein plasje water op de grond. Ik heb geen zin om weer te gaan zitten klooien, dus verruil de 3 liter voor een 1,5 liter versie. Ben ik wel ineens anderhalve liter water kwijt. Nu heb ik tesamen met 2 water flessen slechts 3 liter bij. Onderweg zijn er wel plaatsen waar waarschijnlijk bijgetankt kan worden indien nodig. Verder heb ik voldoende eten in de vorm van broodjes, krentenbollen, Clif repen, en Go Nuts repen. Zal niet van de honger omkomen.
Rond de klok van kwart voor een in de nacht sta ik met de auto aan de Logtse baan en kan de tocht der tochten aanvangen. Hoog nat gras en natte bodem maakt dat de schoenen en voeten in mum van tijd nat zijn. Vandaag weer ideale omstandigheden voor trenchfoot en de daaraan gerelateerde blaren. De eerste kilometers volg je de stroom van de Beerze en hier loop ik ook wel eens. Fijn om op bekend terrein te wandelen zo dicht bij huis. Na een uurtje kom je bij een hek met verboden toegang, wetboek van bla bla. Gewoon er overheen klimmen en door. Niet veel later een pad dat een beetje in de vergetelheid is geraakt. In de loop van de tocht zullen regelmatig bordjes met privé en verboden toegang genegeerd worden.
Via een schitterend stukje langs het water kom je uiteindelijk natuur gebied de Oirschotse heide binnen. Dit is een militair oefenterrein waar op de zandvlakten met rupsvoertuigen wordt geoefend. De route loopt deels over deze sporen en kost meer moeite dan een bospad. Er komt ook geen einde aan. Met het hoofdlampje op lijkt het soms wel op een gletsjer waar ik in het verleden ook uren over heb gewandeld. In het bos zie ik ineens dat een egeltje op zijn gemak het bospad oversteekt. Dit vind ik zo mooi aan het lopen in de nacht.
Na een kilometer of dertig verlaat ik de Oirschotse heide en kom ik op een stukje asfalt. Hier stuur ik een korte sitrep aan Marek en Maarten in de speciale groep 'Mark goes LEO' die ze de avond ervoor in het leven hebben geroepen. Alles voelt tot dan prima aan en ik heb er zin in. Ik wil die beer verslaan.
Het parkoers is schitterend. Bij het uitzetten van een enorme ronde kun je kiezen voor de gemakkelijk brede paden in het kader van grote halen, snel thuis. Maar nee, de kleinste en mooiste paadjes zijn gekozen en laten je kennis maken met schitterende stukjes natuurschoon. Na een tijdje begin ik op het vlakke parkoers als een berg tegen de lengte op te zien. Een uurtje of 32 alleen wandelen waarbij ik 2 nachten mag doorhalen. Een hele tijd wisselt het gevoel tussen fijn aan een enorme uitdaging bezig zijn en man man, wat moet ik nog lang. Probeer het positief te blijven zien en zolang je de ene voet voor de andere kunt blijven zetten kom je er uiteindelijk. Het lukt me echter niet de negatieve gevoelens en gedachten kwijt te raken. Loop ook al uren in de regen maar dat deert me minder. Juiste kleding keuze maakt dat weer er in feite weinig toe doet. Hoewel ik me voeten een klein beetje begin te voelen maak ik me hierover geen zorgen. De nattigheid is wel fnuikend. Heb wel een paar droge sokken bij maar de Injinji teensokken aantrekken als de voeten niet kurkdroog zijn gaat niet lukken. Sokken wissel waar de voeten blij van zouden worden zit er niet in.
De uren gaan langzaam voorbij en de gedachte aan de enorme afstand gaat steeds meer een dingetje worden. Als je 100K wilt gaan lopen en er zitten er zestig, zeventig op dan ben je rustig naar het einde toe aan het werken. Met 180K voor de boeg ben je net begonnen. Mentaal en emotioneel lijk ik er vandaag helemaal niet aan toe. Ben niet van het opgeven dus we laten de gevoelens en emoties voor wat ze zijn en wandelen rustig door. Geef regelmatig door in de 'Mark goes LEO' groep waar ik ergens uitgang en de reacties van Marek en Maarten doen me goed. Je voelt je dan toch minder alleen.
Ik ben niet in de stemming om foto's te maken dus tot nu toe alleen maar letters. Op 92K is het genoeg geweest, ik wordt gegrepen door de beer.
 |
| Gegrepen door de beer. |
 |
| Leg mij hier maar bij. |
Het laatste stukje komt Maarten me tegemoet met een enorm foto toestel bij zich. De door de beer gegrepen trailert wordt vastgelegd.
 |
| Het lachtje is wel een beetje gemaakt. |
Ik mag douchen en Maarten bereidt een heerlijke pasta maaltijd. Na een plens koud water voel ik me weer een stuk beter. De voeten hebben wel echt geleden onder de natte omstandigheden. We keuvelen onder het genot van bier gezellig na. Als Maarten me weer bij mijn auto afzet op de Logtse baan is de cirkel rond. Had hem liever lopend rond gemaakt maar dat mocht vandaag zo niet wezen.
Rijst de vraag of ik me niet overschat heb met deze tocht. Denk het niet. Dat het niet gemakkelijk zou worden had ik me wel gerealiseerd. Was er echter vanuit gegaan dat ik het eerste etmaal goed zou doorkomen en dat de laatste 60K een uitdaging zou worden. Dit laatste stukje zou ik dan wandelen op een deel wat ik mijn achtertuin kan noemen. Dit zou het dan hopelijk wat dragelijker maken. Had er geen moment bij stilgestaan dat het zo snel al een dingetje zou worden in het hoofd. Ben wel blij met deze tocht, een ervaring rijker. Verder leerzaam in het feit dat alleen heel lange tochten ondernemen wel eens lastiger kan zijn mentaal en emotioneel dan je in eerste instantie zou verwachten. Fysiek zag ik niet op tegen deze tocht. Wandelen is echt de ene voet voor de andere voet blijven zetten totdat je er bent. Voorwaarde is dan wel dat je de voetjes heel kan houden.
Vermoeid ga ik mijn mandje in maar het kost toch wat tijd voordat ik echt slaap. In de ochtend maak ik de schade aan de voeten op en het valt alleszins mee. Een klein blaartjes op de buitenkant van de linker hiel. Op precies dezelfde plek als de vorige keer. Mogelijk was het geheel aan de buitenkant hersteld maar het onderliggende weefsel nog niet, en dus kwetsbaar. Verder een blaartjes op de bal van de rechter voet. Niets schokkends als ik het afzet tegen de pijn die ik gisteren voelde. Ben in de middag maar weer rustig gaan hardlopen. We hebben ook nog een achillespees waar we mee bezig zijn.
Reacties
Een reactie posten