De cirkel is rond
De cirkel is rond. Met de wandeltocht van dit weekend heb ik in een vijftal sessies het volledige 250 kilometer lange parkoers van de Legends Trail gelopen, oftewel gewandeld. Drie wandelingen waren op en neer tochten dus heel wat extra kilometers op de trail doorgebracht. Voor vandaag staat het stukje tussen Coo op LT182 t.m. het bruggetje op LT241. Het stukje tussen LT241 en de finish heb ik tijdens de Legends Trail afgelopen maart al gelopen. Maar desondanks wordt het een uitdagende wandeling van 118K, en dan nog wat extra's omdat je nimmer wegkomt zonder extra kilometers.
Hoewel ik het tochtje min of meer gepland heb voor zaterdag op zondag beslis ik pas op zaterdag ochtend definitief dat het een go is. Eerste wat ik doe is een overnachting boeken in Coo. De vorige edities reed ik gewoon na afloop naar huis maar dat waren tochten van maximaal 76K en vandaag zou het een stuk verder zijn. Beter dus om na afloop rustig wat te kunnen eten, bier drinken, goed slapen en op zondag huiswaarts keren.
Tijdens deze tocht zal ik mijn Vivobarefoot Tracker FG's voor de eerste keer tijdens een lange tocht dragen. Ik heb ze wel al een aantal uurtjes gedragen tijdens een inwandel-tochtje. Verder draag ik voor het eerst de combinatie van Injinji Trail midweight crew sokken en Smartwool outdoor light crew sokken. Ook gebruik ik 2Toms blister shield poeder. Ik gebruik dit soort lange tochten niet alleen om fysiek en mentaal te trainen, en te genieten, maar ook om van alles uit te proberen. Dit kan van alles zijn, van een schoen sokken combinatie tot hoe een rugzakje draagt. Iets wat een uurtje of 10 prettig aanvoelt kan je mateloos gaan irriteren als je een aantal uurtjes verder bent.
Het pakken van het rugzakje ben ik zo langzamerhand gewend omdat ik steevast dezelfde spullen meeneem en verloopt steeds soepeler. Zal eens een keer een paklijst maken zodat ik zonder nadenken het ding kan pakken. Rond de klok van tien uur vertrek ik richting Coo, 2 uur en een kwartier met de auto. In Coo is vrijwel alles betaald parkeren maar de lange tijd die ik wil staan is niet in te voeren in de automaat. En het zou ook wel een kostbare aangelegenheid worden. Dus ik rij maar aan om een stukje verder een gratis plekje te zoeken. Rij een klein stukje terug richting Trois-Ponts en zie rechts het station van Coo; mooi daar kan ik parkeren.
Een paar weken geleden heb ik een LT verkenning gewandeld waarbij ik een stuk na Coo ben doorgestoken naar Trois-Ponts. Ik weet dus dat het de eerste kilometers behoorlijk klimmen is. Een van de aandachtspunten voor vandaag is wandelen met een rustig hoofd. Vorige week heb ik mijn poging de LEO180 te wandelen afgebroken omdat het hoofd geen goede dag had. Het tempo boeit me vandaag wat minder dus ik loop gemiddeld net onder de 5K/uur terwijl ik anders toch wel 5 als minimum heb staan. Het eerste deel van de tocht wandelt ontspannen, gewone paden en geen paden die nauwelijks als pad herkenbaar zijn. Wel behoorlijk wat hoogtemeters, uiteindelijk in de eerste 25K 1000 D+, maar dat verkies ik boven een pad waarbij je je door de struiken en brandnetels mag werken. Ook navigatie technisch geen uitdagingen.
Bij de start viel er wat miezer maar al snel maakt die plaats voor lichte regen, tijd voor mijn Ortovox regenjasje. Ik trek het ding aan en zal het tot het einde ook aanhouden. Na een uurtje, LT189, zie ik op mijn GPS dat ik van de brede pad naar de weg moet die een stuk lager ligt. Zie geen pad op de stijle helling. Even terug lopen en nog eens goed kijken. Ben niet blind maar een padje zie ik niet. Dan maar gewoon de helling af naar de weg, het maakt mij ook niet veel uit. Voel me vandaag goed en de lichte leren wandelschoenen bevallen me. Ik hoop dat ze mijn voetjes droger houden dan trail schoenen. Verder draag ik sinds lange tijd weer een lange tight. De nachten worden weer een stuk kouder en om dan met blote beentjes rond te wandelen is wat minder. Ondanks de regen voelt het overdag niet koud. Ik open dus de ritjes en stroop de legging wat op voor extra koeling. Het zal er wel niet uitzien maar dat boeit me niet.
Na ongeveer 21K (LT202) kom ik langs CP4 van de Legends Trail. Heb hier afgelopen maart heel wat uren doorgebracht als lid van een van de vele Legends safety teams. Ik herinner me nog dat Marek Vis zei dat dit de interessantste CP was omdat je mogelijk dan de hallucinerenden ziet.
Wat ik erg leuk vind is langs plekjes komen waar ik afgelopen maart ook ben geweest. Omdat het weer de laatste nacht van de 2017 editie van de Legends Trail behoorlijk beroerd was werden Peter Swager en ik langs de weg op LT210 gestationeerd. Wij stonden hier gedurende de nacht als een stukje veiligheid voor de lopers. Zeker met slechte weersomstandigheden kunnen die laatste 50K van CP4 naar de finish wel een dingetje worden. Mocht een loper in de problemen komen dan waren Peter en ik dichtbij om een snelle evacuatie mogelijk te maken. De Legends Trail is een beest van een tocht maar alles is zo ontzettend goed georganiseerd en de veiligheid zo goed gewaarborgd, dat zelfs ik me in dit totaal onbekende avontuur durf te storten volgend jaar.
De lichte regen gaat langzaam over in regen; tijd voor de regenbroek. Een regenbroek heb ik altijd bij me, zelfs in de zomer als er geen regen wordt verwacht. Het weegt vrijwel niets, neemt nauwelijks ruimte in, en je kunt het maar beter bij hebben. Ik heb de regenbroek en een sealbag met wat kleding in het onder vakje van het Raidlight 30 liter rugzakje zitten. Het terug proppen van de sealbag valt niet mee. Dus volgende keer in het hoofdvak en wat anders onder in stoppen. Dit zijn ook handige dingen die je te weten komt bij het maken van tochten. Het lijkt een futiliteit maar als je doodop bent en je krijgt je zakje met kleding niet meer terug gestopt zal het behoorlijk wat ergernis geven.
Ik loop nu regelmatig met de gedachte rond: hoe zou ik me volgend jaar voelen als ik hier rondwandel terwijl ik kabouters, elfjes of wat dan ook zie. Kom nu langzaam in de buurt van de skihelling die als stevige klim wordt getypeerd door de Legends. Ik vind het nog wel meevallen, maar in nacht drie, als je er reeds 220K hebt opzitten voelt het wel anders.
De zon gaat langzaam onder en door de regen die gestaag valt en soms met bakken uit de hemel komt heb ik af en toe koud. Nog niets om me zorgen over te maken maar het wordt wel langzaam tijd een warmer en droog shirtje aan te trekken. Ik weet dat op ongeveer 41K (LT223), in de omgeving van Baraque de Fraiture, zich een viaduct bevindt. Hier kun je dus even droog staan. Het padje richting het viaduct begint meer op een Legends pad te lijken, wat meer begroeing op wat nauwelijks een pad te noemen is. In plaats van onder het viaduct met de N30 door te gaan maak je een lustje. Enkele deelnemers aan de LT zijn het lusje 'vergeten'. Ik maak braaf het lustje en loop dan even terug naar het viaduct om een droog shirt aan te trekken. Fijn om een klam shirtje te wisselen.
Niet veel later is het gedaan met het prettige parkoers als je je een weg mag banen door een soort van moerasland. Ik liep vandaag met de hoop droge voetjes te kunnen houden maar waterdichte wandelschoenen houden de regen die van boven valt niet helemaal tegen. En tijdens het doorkruisen van het moerasland is het helemaal gedaan met de droge voetjes. Ben blij als ik weer op een fatsoenlijk pad uitkom. Maar ik kom van de regen in de drup terecht. Door de vele regen zijn paden verandert in stroompjes en op een gegeven moment moet ik een spontaan ontstaan stroompje doorsteken waarbij het water in de schoenen loopt.
Ik wandel op een breed pad en de GPS track geeft aan dat ik rechtdoor moet. Voor me bevindt zich echter gaaswerk overwoekerd met struiken. Kijk goed of er nergens een doorgang is maar nee. Stukje naar rechts om te zien of ik ergens het bos in kan. Neen het gaaswerk blijft doorlopen. Op de GPS zie ik dat het pad een heel eind verder pas een mogelijkheid biedt de juiste richting in te gaan. Ik klim dus over het gaaswerk waar het wat minder overwoekerd is. Vervolgens steek ik schuin door het bos naar links zodat ik de track weer kruis. Wanneer ik door het bos steek om op een track te vinden probeer ik altijd haaks of schuin deze te kruisen. In een bos heeft de GPS een kleine onnauwkeurigheid en je kunt door het bos aan het stakkeren zijn terwijl een paar meter links of rechts parallel een pad loopt. In het donker zijn smalle paadjes soms erg moeilijk te vinden. Hoewel ik al een uurtje of 8 door de stromende regen loop staat het me nog niet tegen. Het hoofd is rustig en alleen de natte voetjes zijn wat minder. Na ruim 62K ben ik op het eindpunt van deze tocht, het bruggetje waar ik in maart ben geweest. Toen was het een verzameling van wat stammetjes en nauwelijks een brug te noemen. Nu is er een heuse brug.
De eerste helft zit er op nu weer terug naar Coo. Op de terugweg probeer ik het pad te vinden wat eindigde bij het gaaswerk. Ik moet goed kijken om iets wat voor een padje kan doorgaan te ontwaren. Tegenwoordig vind ik alles een pad. Als ik dit padje volg dan eindig ik logischer wijze bij het gaaswerk; wederom even klimmen. Mijn Garmin Fenix 3 heeft door dat ik aan het bewegen ben en komt regelmatig met de melding 'doel'. Nu ik al zo lang bezig ben krijg ik de melding 'doel' en virtueel vuurwerk. Mijn Garmin Gpsmap 64ST krijgt kuren. Regelmatig valt de kaart weg en is de achtergrond zwart met alleen de track. In en uitzoomen geeft de kaart weer terug en dit herhaalt zich nu regelmatig. Het is allemaal software en ik besluit het ding eens uit en aan te zetten. Dit helpt want het probleem doet zich niet meer voor, goed om te weten voor de volgende keer.
De uren van stromende regen en de temperatuur die flink daalt maakt dat ik het niet echt warm heb, soms wat ril en klappertand. Dit is niet goed en zijn de eerste tekenen van milde hypothermia, onderkoeling. In de vliegerei zou je zeggen dat er sprake is van een urgency, een situatie die onverweilt aandacht vraagt, maar nog geen emergency, noodgeval. Heb niet meer kleding bij dus ik moet blijven bewegen om warm te blijven. Het spook van onderkoeling dwaalt door mijn hoofd en ik ben me er terdege van bewust dat dit niet iets is om weg te wuiven.
Ik had me voorgenomen om onder het viaduct van sokken te wisselen, na het moeras. Nu ik echter moet blijven bewegen wordt het iets van: zal ik straks het doen, of zal ik het niet doen. Ik zie erg op om wederom door het moeras te gaan en besluit op de GPS een alternatief te lopen beginnende met een stukje door het bos struinen langs een stroompje. Als het stroompje echt de verkeerde kant oploopt zit er niets anders op dan een paar meter door het water te waden. Het stroomt behoorlijk en ik sta tot mijn knieën in het water. Wat volgt zijn stukjes door het bos struinen afgewisseld met paden die ik kruis en volg zolang ze de juiste richting op gaan. Na loop van tijd kom ik weer bij de N89 en pik ik het parkoers weer op. Ik moet nu kiezen tussen sokken wisselen en verder afkoelen of met natte sokken en voeten blijven doorlopen. Ik kies voor de sokkenwissel. Kan mijn handen nog wel gebruiken maar het strikken van de veters is lastig. Heb last van het fenomeen van Raynaud en vandaag zijn het omstandigheden om hier last van te krijgen. Na wat prutsen krijg ik de veters gestrikt. Het volgende uur loop ik te klappertanden.
Dit gaat hem dus niet worden, heb het te koud en moet zo snel mogelijk terug. Maar het is nog een kilometer of veertig. In het gunstige geval een uurtje of acht. Op LT213 besluit ik de trail te verlaten en me weg over het asfalt te vervolgen. Op asfalt kan ik net wat sneller wandelen, dus warmer blijven. Blijf het echter wel koud houden. Het is inmiddels weer licht geworden en ik post een korte sitrep op Facebook. Het spel verandert van een tocht maken naar veilig terug komen. Vrijwel direct reageren Wim Peeters en Hennie van Velzen. Via Messenger wissel ik informatie uit met Wim hoe het gaat, oftewel niet meer gaat. Hij geeft aan dat als het echt niet meer gaat in 2 uurtjes bij me kan zijn. Geruststellende gedachte maar zolang ik beweeg kan ik terug komen. Erg prettig om er niet alleen voor te staan. Hennie is verpleegkundige en maakte deel uit van het medische team van de Legends Trail. Wat een geluk om contact te hebben via Facebook met een professional. Hij drukte me op het hart zo snel mogelijk ergens warmte op te zoeken. Ik geef aan waar ik me ongeveer bevind en Hennie vind in Lierneux een hospitaal waar ik langs moet gaan. Als ik aangeef dat ik last heb van hypothermie zouden ze me zeker niet buiten schoppen. Geef aan dat ik langs het hospitaal ga. Met de GPS bepaal ik hoe ik zo snel mogelijk over het asfalt terug kan komen. Ik zie een wegwijzer richting hospitaal, maar precies de verkeerde kant op. Uiteindelijk moet ik weer terug komen dus wandel maar door.
Heb het nog niet echt warm maar het is inmiddels droog geworden en kan nog redelijk door stappen. Voetjes doen wel zeer dus het is geen hoog tempo. Wel jog ik kleine stukjes, alles om warmte te ontwikkelen.
Nu ik langs N-wegen wandel steek ik mijn duimpje maar op als ik verkeer achterop hoor komen. Heb eigenlijk niet de illusie dat ik een lift ga krijgen maar je weet maar nooit. Wanneer ik op de N66 richting Trois-Points en vervolgens Coo wandel neem ik even tijd om een update op Facebook te zetten. Niet veel later ben ik weer aan de wandel en duim weer. Een camionette rijdt voorbij en lijkt bijna een noodstop te maken. Op een sukkeldrafje loop ik richting auto. Een vrouw stapt uit en een lieve hond mag verkassen naar de laadruimte. Yes, een lift dat scheelt weer minimaal drie uur met zere voetjes wandelen. Spreek maar een paar woorden Frans, maar cent kilometre, frois en pluie, brengt de boodschap over. Ze vraagt waar ik heen moet en zeg haar naar Coo. Ik begrijp dat ze naar Trois-Ponts gaat en geef aan dat ik het laatste stukje wel wandel. Even later begrijp ik dat ze me wel even naar Coo brengt. Wat fantastisch!
Heb een hotel geboekt voor zaterdag op zondag. Het is rond de klok van tien als ik bij het hotel arriveer. Er is wel een dame aanwezig maar de patron nog niet. Met een paar woorden Frans probeer ik over te brengen dat ik er 100K heb opzitten en het koud heb en graag de kamer wil betrekken. De patron zou er in een half uurtje moeten zijn. Ik besluit om me in de auto op te warmen. Een auto met draaiende motor en verwarming goed hoog warmt beter op dan een grote ruimte. Een half uurtje later ga ik mijn geluk maar weer beproeven. Het kost wel even maar uiteindelijk kan ik fijn in mijn kamer terecht. Voor het eerst in ongeveer twee maanden een warm bad om op te warmen. De gebruikelijke koude douche is nu uit den boze. Daarna lekker even dutten in bed. Echt slapen kan ik niet maar knap er echt van op. Na een paar uurtjes een late lunch en een heerlijke Chouffe. Heb ik wel verdiend ondanks het feit dat ik mij tochtje heb afgebroken.
Zondag morgen lijkt de schade aan de voeten weer mee te vallen. Op beide voeten een blaar op de buiten rand van de hiel. Ik heb daar een rand van eelt die waarschijnlijk wat druk geeft resulterend in blaren. Dus ik ga druk in de weer met een eelt vijl of anders mag de pedicure zich erop uitleven.
Een tochtje als dit vraagt wel om een goede evaluatie. Belangrijkste vraag is of ik onverantwoord ben bezig geweest deze tocht solo te ondernemen. Mijn antwoord is nee, maar verneem graag als iemand er niet mee eens is. Ik heb een telefoon bij en kan in geval van nood de hulpdiensten inschakelen. En ik meld via Facebook hoe de vlag erbij hangt. En of ik in het donker alleen loop of met daglicht maakt mijns inziens weinig uit. Op het LT parkoers kom je op plaatsen waar het immer rustig is.
Volgende vraag is of ik goed voorbereid was op deze tocht. Achteraf gezien heb ik te weinig kleding meegenomen. Heb het effect van tien graden met stromende regen onderschat. Dit koelt je sneller af dan ik op voorhand had verwacht. Heb in maart in hetzelfde shirt met dezelfde jas en kouder weer gelopen, maar het was toen wel droog. Oplossing is eenvoudig, meer kleding meenemen.
Heb me wel voorgenomen om erg lange tochten niet meer solo te maken in de Ardennen. Hiermee bedoel ik dan tochten waarbij ik langer dan een uurtje of 15 onderweg ben, er moet wel ruimte blijven om te trainen. Echter, een loopmaatje om een paar uurtjes te lopen is sneller gevonden dan een prettig gestoorde trailer die meer dan 100K in de Ardennen mee gaat wandelen.
Ik wil afsluiten met een woord van dank aan Wim en Hennie. Mijn post op Facebook had als doel een update te geven hoe het ging, of beter gezegd niet meer ging. Maar direct kreeg ik hulp om het tochtje veilig tot een goed einde te brengen. Hoewel ik solo tochten onderneem voel ik me minder alleen als volgers op te hoogte zijn van de plannen en reageren. En ik geloof heilig dat mijn ome Tinie mee wandelt.
Hoewel ik het tochtje min of meer gepland heb voor zaterdag op zondag beslis ik pas op zaterdag ochtend definitief dat het een go is. Eerste wat ik doe is een overnachting boeken in Coo. De vorige edities reed ik gewoon na afloop naar huis maar dat waren tochten van maximaal 76K en vandaag zou het een stuk verder zijn. Beter dus om na afloop rustig wat te kunnen eten, bier drinken, goed slapen en op zondag huiswaarts keren.
Tijdens deze tocht zal ik mijn Vivobarefoot Tracker FG's voor de eerste keer tijdens een lange tocht dragen. Ik heb ze wel al een aantal uurtjes gedragen tijdens een inwandel-tochtje. Verder draag ik voor het eerst de combinatie van Injinji Trail midweight crew sokken en Smartwool outdoor light crew sokken. Ook gebruik ik 2Toms blister shield poeder. Ik gebruik dit soort lange tochten niet alleen om fysiek en mentaal te trainen, en te genieten, maar ook om van alles uit te proberen. Dit kan van alles zijn, van een schoen sokken combinatie tot hoe een rugzakje draagt. Iets wat een uurtje of 10 prettig aanvoelt kan je mateloos gaan irriteren als je een aantal uurtjes verder bent.
Het pakken van het rugzakje ben ik zo langzamerhand gewend omdat ik steevast dezelfde spullen meeneem en verloopt steeds soepeler. Zal eens een keer een paklijst maken zodat ik zonder nadenken het ding kan pakken. Rond de klok van tien uur vertrek ik richting Coo, 2 uur en een kwartier met de auto. In Coo is vrijwel alles betaald parkeren maar de lange tijd die ik wil staan is niet in te voeren in de automaat. En het zou ook wel een kostbare aangelegenheid worden. Dus ik rij maar aan om een stukje verder een gratis plekje te zoeken. Rij een klein stukje terug richting Trois-Ponts en zie rechts het station van Coo; mooi daar kan ik parkeren.
Een paar weken geleden heb ik een LT verkenning gewandeld waarbij ik een stuk na Coo ben doorgestoken naar Trois-Ponts. Ik weet dus dat het de eerste kilometers behoorlijk klimmen is. Een van de aandachtspunten voor vandaag is wandelen met een rustig hoofd. Vorige week heb ik mijn poging de LEO180 te wandelen afgebroken omdat het hoofd geen goede dag had. Het tempo boeit me vandaag wat minder dus ik loop gemiddeld net onder de 5K/uur terwijl ik anders toch wel 5 als minimum heb staan. Het eerste deel van de tocht wandelt ontspannen, gewone paden en geen paden die nauwelijks als pad herkenbaar zijn. Wel behoorlijk wat hoogtemeters, uiteindelijk in de eerste 25K 1000 D+, maar dat verkies ik boven een pad waarbij je je door de struiken en brandnetels mag werken. Ook navigatie technisch geen uitdagingen.
Bij de start viel er wat miezer maar al snel maakt die plaats voor lichte regen, tijd voor mijn Ortovox regenjasje. Ik trek het ding aan en zal het tot het einde ook aanhouden. Na een uurtje, LT189, zie ik op mijn GPS dat ik van de brede pad naar de weg moet die een stuk lager ligt. Zie geen pad op de stijle helling. Even terug lopen en nog eens goed kijken. Ben niet blind maar een padje zie ik niet. Dan maar gewoon de helling af naar de weg, het maakt mij ook niet veel uit. Voel me vandaag goed en de lichte leren wandelschoenen bevallen me. Ik hoop dat ze mijn voetjes droger houden dan trail schoenen. Verder draag ik sinds lange tijd weer een lange tight. De nachten worden weer een stuk kouder en om dan met blote beentjes rond te wandelen is wat minder. Ondanks de regen voelt het overdag niet koud. Ik open dus de ritjes en stroop de legging wat op voor extra koeling. Het zal er wel niet uitzien maar dat boeit me niet.
Na ongeveer 21K (LT202) kom ik langs CP4 van de Legends Trail. Heb hier afgelopen maart heel wat uren doorgebracht als lid van een van de vele Legends safety teams. Ik herinner me nog dat Marek Vis zei dat dit de interessantste CP was omdat je mogelijk dan de hallucinerenden ziet.
 |
| LT CP4 |
De lichte regen gaat langzaam over in regen; tijd voor de regenbroek. Een regenbroek heb ik altijd bij me, zelfs in de zomer als er geen regen wordt verwacht. Het weegt vrijwel niets, neemt nauwelijks ruimte in, en je kunt het maar beter bij hebben. Ik heb de regenbroek en een sealbag met wat kleding in het onder vakje van het Raidlight 30 liter rugzakje zitten. Het terug proppen van de sealbag valt niet mee. Dus volgende keer in het hoofdvak en wat anders onder in stoppen. Dit zijn ook handige dingen die je te weten komt bij het maken van tochten. Het lijkt een futiliteit maar als je doodop bent en je krijgt je zakje met kleding niet meer terug gestopt zal het behoorlijk wat ergernis geven.
Ik loop nu regelmatig met de gedachte rond: hoe zou ik me volgend jaar voelen als ik hier rondwandel terwijl ik kabouters, elfjes of wat dan ook zie. Kom nu langzaam in de buurt van de skihelling die als stevige klim wordt getypeerd door de Legends. Ik vind het nog wel meevallen, maar in nacht drie, als je er reeds 220K hebt opzitten voelt het wel anders.
De zon gaat langzaam onder en door de regen die gestaag valt en soms met bakken uit de hemel komt heb ik af en toe koud. Nog niets om me zorgen over te maken maar het wordt wel langzaam tijd een warmer en droog shirtje aan te trekken. Ik weet dat op ongeveer 41K (LT223), in de omgeving van Baraque de Fraiture, zich een viaduct bevindt. Hier kun je dus even droog staan. Het padje richting het viaduct begint meer op een Legends pad te lijken, wat meer begroeing op wat nauwelijks een pad te noemen is. In plaats van onder het viaduct met de N30 door te gaan maak je een lustje. Enkele deelnemers aan de LT zijn het lusje 'vergeten'. Ik maak braaf het lustje en loop dan even terug naar het viaduct om een droog shirt aan te trekken. Fijn om een klam shirtje te wisselen.
Niet veel later is het gedaan met het prettige parkoers als je je een weg mag banen door een soort van moerasland. Ik liep vandaag met de hoop droge voetjes te kunnen houden maar waterdichte wandelschoenen houden de regen die van boven valt niet helemaal tegen. En tijdens het doorkruisen van het moerasland is het helemaal gedaan met de droge voetjes. Ben blij als ik weer op een fatsoenlijk pad uitkom. Maar ik kom van de regen in de drup terecht. Door de vele regen zijn paden verandert in stroompjes en op een gegeven moment moet ik een spontaan ontstaan stroompje doorsteken waarbij het water in de schoenen loopt.
Ik wandel op een breed pad en de GPS track geeft aan dat ik rechtdoor moet. Voor me bevindt zich echter gaaswerk overwoekerd met struiken. Kijk goed of er nergens een doorgang is maar nee. Stukje naar rechts om te zien of ik ergens het bos in kan. Neen het gaaswerk blijft doorlopen. Op de GPS zie ik dat het pad een heel eind verder pas een mogelijkheid biedt de juiste richting in te gaan. Ik klim dus over het gaaswerk waar het wat minder overwoekerd is. Vervolgens steek ik schuin door het bos naar links zodat ik de track weer kruis. Wanneer ik door het bos steek om op een track te vinden probeer ik altijd haaks of schuin deze te kruisen. In een bos heeft de GPS een kleine onnauwkeurigheid en je kunt door het bos aan het stakkeren zijn terwijl een paar meter links of rechts parallel een pad loopt. In het donker zijn smalle paadjes soms erg moeilijk te vinden. Hoewel ik al een uurtje of 8 door de stromende regen loop staat het me nog niet tegen. Het hoofd is rustig en alleen de natte voetjes zijn wat minder. Na ruim 62K ben ik op het eindpunt van deze tocht, het bruggetje waar ik in maart ben geweest. Toen was het een verzameling van wat stammetjes en nauwelijks een brug te noemen. Nu is er een heuse brug.
De eerste helft zit er op nu weer terug naar Coo. Op de terugweg probeer ik het pad te vinden wat eindigde bij het gaaswerk. Ik moet goed kijken om iets wat voor een padje kan doorgaan te ontwaren. Tegenwoordig vind ik alles een pad. Als ik dit padje volg dan eindig ik logischer wijze bij het gaaswerk; wederom even klimmen. Mijn Garmin Fenix 3 heeft door dat ik aan het bewegen ben en komt regelmatig met de melding 'doel'. Nu ik al zo lang bezig ben krijg ik de melding 'doel' en virtueel vuurwerk. Mijn Garmin Gpsmap 64ST krijgt kuren. Regelmatig valt de kaart weg en is de achtergrond zwart met alleen de track. In en uitzoomen geeft de kaart weer terug en dit herhaalt zich nu regelmatig. Het is allemaal software en ik besluit het ding eens uit en aan te zetten. Dit helpt want het probleem doet zich niet meer voor, goed om te weten voor de volgende keer.
De uren van stromende regen en de temperatuur die flink daalt maakt dat ik het niet echt warm heb, soms wat ril en klappertand. Dit is niet goed en zijn de eerste tekenen van milde hypothermia, onderkoeling. In de vliegerei zou je zeggen dat er sprake is van een urgency, een situatie die onverweilt aandacht vraagt, maar nog geen emergency, noodgeval. Heb niet meer kleding bij dus ik moet blijven bewegen om warm te blijven. Het spook van onderkoeling dwaalt door mijn hoofd en ik ben me er terdege van bewust dat dit niet iets is om weg te wuiven.
Ik had me voorgenomen om onder het viaduct van sokken te wisselen, na het moeras. Nu ik echter moet blijven bewegen wordt het iets van: zal ik straks het doen, of zal ik het niet doen. Ik zie erg op om wederom door het moeras te gaan en besluit op de GPS een alternatief te lopen beginnende met een stukje door het bos struinen langs een stroompje. Als het stroompje echt de verkeerde kant oploopt zit er niets anders op dan een paar meter door het water te waden. Het stroomt behoorlijk en ik sta tot mijn knieën in het water. Wat volgt zijn stukjes door het bos struinen afgewisseld met paden die ik kruis en volg zolang ze de juiste richting op gaan. Na loop van tijd kom ik weer bij de N89 en pik ik het parkoers weer op. Ik moet nu kiezen tussen sokken wisselen en verder afkoelen of met natte sokken en voeten blijven doorlopen. Ik kies voor de sokkenwissel. Kan mijn handen nog wel gebruiken maar het strikken van de veters is lastig. Heb last van het fenomeen van Raynaud en vandaag zijn het omstandigheden om hier last van te krijgen. Na wat prutsen krijg ik de veters gestrikt. Het volgende uur loop ik te klappertanden.
Dit gaat hem dus niet worden, heb het te koud en moet zo snel mogelijk terug. Maar het is nog een kilometer of veertig. In het gunstige geval een uurtje of acht. Op LT213 besluit ik de trail te verlaten en me weg over het asfalt te vervolgen. Op asfalt kan ik net wat sneller wandelen, dus warmer blijven. Blijf het echter wel koud houden. Het is inmiddels weer licht geworden en ik post een korte sitrep op Facebook. Het spel verandert van een tocht maken naar veilig terug komen. Vrijwel direct reageren Wim Peeters en Hennie van Velzen. Via Messenger wissel ik informatie uit met Wim hoe het gaat, oftewel niet meer gaat. Hij geeft aan dat als het echt niet meer gaat in 2 uurtjes bij me kan zijn. Geruststellende gedachte maar zolang ik beweeg kan ik terug komen. Erg prettig om er niet alleen voor te staan. Hennie is verpleegkundige en maakte deel uit van het medische team van de Legends Trail. Wat een geluk om contact te hebben via Facebook met een professional. Hij drukte me op het hart zo snel mogelijk ergens warmte op te zoeken. Ik geef aan waar ik me ongeveer bevind en Hennie vind in Lierneux een hospitaal waar ik langs moet gaan. Als ik aangeef dat ik last heb van hypothermie zouden ze me zeker niet buiten schoppen. Geef aan dat ik langs het hospitaal ga. Met de GPS bepaal ik hoe ik zo snel mogelijk over het asfalt terug kan komen. Ik zie een wegwijzer richting hospitaal, maar precies de verkeerde kant op. Uiteindelijk moet ik weer terug komen dus wandel maar door.
Heb het nog niet echt warm maar het is inmiddels droog geworden en kan nog redelijk door stappen. Voetjes doen wel zeer dus het is geen hoog tempo. Wel jog ik kleine stukjes, alles om warmte te ontwikkelen.
Nu ik langs N-wegen wandel steek ik mijn duimpje maar op als ik verkeer achterop hoor komen. Heb eigenlijk niet de illusie dat ik een lift ga krijgen maar je weet maar nooit. Wanneer ik op de N66 richting Trois-Points en vervolgens Coo wandel neem ik even tijd om een update op Facebook te zetten. Niet veel later ben ik weer aan de wandel en duim weer. Een camionette rijdt voorbij en lijkt bijna een noodstop te maken. Op een sukkeldrafje loop ik richting auto. Een vrouw stapt uit en een lieve hond mag verkassen naar de laadruimte. Yes, een lift dat scheelt weer minimaal drie uur met zere voetjes wandelen. Spreek maar een paar woorden Frans, maar cent kilometre, frois en pluie, brengt de boodschap over. Ze vraagt waar ik heen moet en zeg haar naar Coo. Ik begrijp dat ze naar Trois-Ponts gaat en geef aan dat ik het laatste stukje wel wandel. Even later begrijp ik dat ze me wel even naar Coo brengt. Wat fantastisch!
Heb een hotel geboekt voor zaterdag op zondag. Het is rond de klok van tien als ik bij het hotel arriveer. Er is wel een dame aanwezig maar de patron nog niet. Met een paar woorden Frans probeer ik over te brengen dat ik er 100K heb opzitten en het koud heb en graag de kamer wil betrekken. De patron zou er in een half uurtje moeten zijn. Ik besluit om me in de auto op te warmen. Een auto met draaiende motor en verwarming goed hoog warmt beter op dan een grote ruimte. Een half uurtje later ga ik mijn geluk maar weer beproeven. Het kost wel even maar uiteindelijk kan ik fijn in mijn kamer terecht. Voor het eerst in ongeveer twee maanden een warm bad om op te warmen. De gebruikelijke koude douche is nu uit den boze. Daarna lekker even dutten in bed. Echt slapen kan ik niet maar knap er echt van op. Na een paar uurtjes een late lunch en een heerlijke Chouffe. Heb ik wel verdiend ondanks het feit dat ik mij tochtje heb afgebroken.
Zondag morgen lijkt de schade aan de voeten weer mee te vallen. Op beide voeten een blaar op de buiten rand van de hiel. Ik heb daar een rand van eelt die waarschijnlijk wat druk geeft resulterend in blaren. Dus ik ga druk in de weer met een eelt vijl of anders mag de pedicure zich erop uitleven.
Een tochtje als dit vraagt wel om een goede evaluatie. Belangrijkste vraag is of ik onverantwoord ben bezig geweest deze tocht solo te ondernemen. Mijn antwoord is nee, maar verneem graag als iemand er niet mee eens is. Ik heb een telefoon bij en kan in geval van nood de hulpdiensten inschakelen. En ik meld via Facebook hoe de vlag erbij hangt. En of ik in het donker alleen loop of met daglicht maakt mijns inziens weinig uit. Op het LT parkoers kom je op plaatsen waar het immer rustig is.
Volgende vraag is of ik goed voorbereid was op deze tocht. Achteraf gezien heb ik te weinig kleding meegenomen. Heb het effect van tien graden met stromende regen onderschat. Dit koelt je sneller af dan ik op voorhand had verwacht. Heb in maart in hetzelfde shirt met dezelfde jas en kouder weer gelopen, maar het was toen wel droog. Oplossing is eenvoudig, meer kleding meenemen.
Heb me wel voorgenomen om erg lange tochten niet meer solo te maken in de Ardennen. Hiermee bedoel ik dan tochten waarbij ik langer dan een uurtje of 15 onderweg ben, er moet wel ruimte blijven om te trainen. Echter, een loopmaatje om een paar uurtjes te lopen is sneller gevonden dan een prettig gestoorde trailer die meer dan 100K in de Ardennen mee gaat wandelen.
Ik wil afsluiten met een woord van dank aan Wim en Hennie. Mijn post op Facebook had als doel een update te geven hoe het ging, of beter gezegd niet meer ging. Maar direct kreeg ik hulp om het tochtje veilig tot een goed einde te brengen. Hoewel ik solo tochten onderneem voel ik me minder alleen als volgers op te hoogte zijn van de plannen en reageren. En ik geloof heilig dat mijn ome Tinie mee wandelt.
Reacties
Een reactie posten