Het Ardennenoffensief bleek een brug te ver
Waar te beginnen? Eind vorig jaar een weekend als vrijwilliger geholpen bij de 2017 editie van de Legends Trail. Weet nog goed dat ik op CP4 aan tafel zat met Paula IJzerman, die tijdens deze editie helaas de handdoek in de ring moest werpen, wel finisher van de 2016 editie. En met Geert de Wit, nu in functie als verpleegkundige in het Legends Medical Team, maar tevens 2016 editie finisher. Ik vroeg beide hoeveel jaar ervaring je zou moeten hebben alvorens je voor een brute race als de Legends Trail in te schrijven. Het antwoord van Geert was: "je kunt hier toch niet voor trainen dus je kunt je wel inschrijven voor volgend jaar". Paula gaf aan dat de hoogste prioriteit voor mij zou zijn het onder controle krijgen van mijn blaren. Ik neigde erna mijn voeten tijdens lange tochten helemaal aan gort te lopen, en Legends is de overtreffende trap van een lange tocht. Met mijn minder dan een jaar ervaring op de trail; was een jaar eerder nog liefhebber van snel asfalt en de marathon vond ik vaak al te ver, leek me dit wel een beetje opportunistisch. Na het zien van alle ellende op het laatste CP was ik zelfs een beetje bang geworden voor deze tocht. Maar na een paar dagen van bezinken werd de gedachte: "Ik wil dit ook doen".
Nu, bijna een jaar later is het bijna zover. Ik mag starten in de Legends Trail. Het eerste deel van de titel slaat op het offensief in de winter van 1944-1945 waarin zowel de Duitse als Geallieerde troepen zich genadeloos stuk beten op het onvergeefelijke terrein in de Ardennen tijdens winterse omstandigheden. Ik zal geen vergelijk durven te maken met toen, maar de omstandigheden lijken op zijn zachts gezegd niet gemakkelijk te worden.
De dagen voor de start voelt alles in het hoofd rustig aan. Had verwacht wel meer spanning te ervaren maar tot vrijdag ochtend lijkt het bovenin verdacht rustig.
De voorspellingen voor vrijdag middag beloven weinig goeds. Sneeuw met ijsregen; de omstandigheden om het verkeer volledig te ontregelen. Ik besluit halverwege de ochtend richting de start in Mormont te gaan. Een goede hap eten naar binnen werken doe ik dan wel ergens in de buurt. Onderweg zie ik dat het reeds een paar graden onder nul is en de ijsregen bevriest aan de ruiten. Het gaat een echte wintereditie worden.
Ik rij eerst langs de start en vervolgens direct door naar Achouffe om een stevig hapje te eten. Op een lege maag kun je geen lange tocht lopen. Daarna terug naar de start in Mormont alwaar het een fijn weerzien is met vrijwilligers en mede lopers.
Het startnummer wordt opgehaald, de Legendstracking tracker wordt bevestigd en er vind controle plaats van de verplichte uitrusting. Buiten is het koud maar binnen is het warm, lijkt wel een bejaardentehuis.
Geert de Wit verzorgt de medische check voor de start. Mijn bloeddruk rijst de pan uit en ik heb een rusthartslag van maar liefst 140. Oké, het is te warm en heb met mijn dropbag lopen zeulen maar dit is wel een beetje hoog. Waarschijnlijk is het lichaam wat gespannen. Geert geeft aan even rustig wat anders te gaan doen en een half uurtje later eens terug te komen. Ik ga me boven, waar het ook een stuk koeler is, rustig omkleden gevolgd door tapen van de voeten. Daarna nog eens kijken of ik door de keuring heen kom. De waardes zijn nog steeds wat hoog maar laten wel een dalende trend zien. Ik mag starten.
Nu is het een kwestie van een paar uurtjes rondhangen en iets voor zessen begeven we ons naar de start. Alles is wit en het sneeuwt licht. Een korte briefing volgt en om zes uur in de avond mogen we los. De eerste paar honderd meter hobbel ik rustig, maar ga al snel over in mijn stevige wandelpas. Het is een takke eind, en lopen kan altijd nog. Eerst maar eens een prettig begin maken.
Het eerste deel gaat nog over brede paden maar al snel lopen we over single tracks. Met alle sneeuw ziet alles er vriendelijk uit maar de ondergrond is verre van vriendelijk. Sneeuw, ijs al dan niet verborgen onder sneeuw, gladde rots maken het voor mij een heel technisch parkoers. Niet veel later lopen we over smalle paadjes langs de oever van de Ourthe. Plotseling is het "auw". Mijn rechter enkel moet flink corrigeren en daar zijn de bandjes niet blij mee. Ik zal toch niet na een paar kilometer al uitgeschakeld zijn? Gelukkig gebeurt dit alles tijdens wandelpas en ik wandel direct rustig door. De ellende lijkt mee te vallen. Behoedzaam vervolg ik mijn weg. Na ruim een uur zie ik enkel tientallen meters voor me een fel orange bivi op het pad. Ik vang iets op van een gebroken enkel. Er staan al een behoorlijk aantal lopers bij dus ik vervolg rustig mijn weg. Later verneem ik dat het Arnoud Buhrs is die onfortuinlijk ten val is gekomen. Realiseer me dat extreme waakzaamheid is geboden.
Dan val ik heel elegant op mijn achterwerk en voel ik een enorme knak in mijn nek. Je kunt hier inderdaad zachtjes je nek breken. Enkele korte afdalingen neem ik maar door zittend gecontroleerd naar beneden te glijden. Tot aan Maboge houdt deze ellende van vallen en opstaan aan. Daarna wordt het een stukje beter. Navigeren is deze avond geen probleem want door de verse sneeuw is het een kwestie van het spoor van mijn voorgangers volgen.
Na Maboge volgt een stijle klim waarna we richting La Roche en Ardenne gaan. Ik ben gestart in slechts een thermisch hemd met daarover een dikke 3-laags Goretex jas. Mijn vingertoppen beginnen wat gevoelloos te worden en het mag ook wel wat warmer worden. Rugzak af, Merino trui pakken en aantrekken. Maar als ik mijn trui en jas al aan heb wordt ik plotseling gegrepen door onderkoeling. Ik sta niet een beetje te trillen, maar het hele lichaam schudt alsof het onder spanning staat. Ik realiseer me dat ik geen seconde te verliezen heb en weet niet hoe snel ik mijn donsjas uit mijn rugzak moet graaien. Het trillen stopt direct nadat ik mijn donsjas aangetrokken heb. Mijn handschoenen waren wat nat van binnen en het plan was deze te wisselen. Ik krijg het droge paar warme Gore-tex handschoenen echter niet aan. Te dikke of natte vingers? Ik weet het niet. Heb tijdens de Bello Gallico ook met dit paar lopen vechten onderweg. Later eens een keer goed naar kijken. Heb nog een tweede paar dunne reserve handschoentjes bij die ik dan maar ga dragen. Het sneeuwen is gestopt en hopelijk gaat dit werken. Het gaat nu vlak en licht dalend naar La Roche en Ardenne en ik hobbel rustig om het goed warm te krijgen. Nu de kern van het lichaam weer opgewarmd raakt gaat er ook weer bloed stromen naar de vingers. In het begin geeft dit wat tintelingen, vervolgens een gevoel van spelde prikken maar al snel voelt het alsof ze met messen in je vingers aan het steken zijn. Dit doet ongelooflijk veel pijn en de tranen schieten in mijn ogen. Weet echter dat het een goed teken is en dwing mezelf rustig te blijven hobbelen totdat de vingers weer volledig opgewarmd zijn en de pijn ophoudt. De vingers zullen het met de dunne handschoenen niet meer koud krijgen. Een warme kern is de oplossing.
In La Roche en Ardennen staat Wim Peeters bij een tussen checkpoint. Maak even een praatje, drink wat water en vervolg mijn weg. Het stuk dat nu volgt is iets minder technisch en kan wat meer vaart maken; veel stevig doorwandelen afgewisseld met stukjes rustig hobbelen.
Wanneer ik voor het eerst op de tripcomputer kijk van mijn Garmin handheld zie ik 38 km. staan maar schrik van de gemiddelde snelheid van 4.2 km./uur. En aangezien de afstand ook wel wat minder zal zijn betekent dit dat ik heel dicht op de cut-off loop. Het kan toch niet zo zijn dat ik er op CP1 al uit ga vanwege te traag zijn. Dan maar wat meer lopen om tijd te kopen. Wil op het CP toch wel graag een klein uurtje over hebben. Onderweg is het stuivertje wisselen met 2 Italianen. Op de loopstukjes ben ik net wat sneller en als het wat technischer wordt dan geef ik het af.
Ik ben bijna bij het benzine station in Hotton wanneer de kerkklokken gaan. 7 uur en vanaf hier is het nog maar een paar kilometer naar het eerste CP. Dat ga ik dus wel halen. Heb in het laatste stukje behoorlijk wat tijd gewonnen, maar ben voor mijn gevoel wel te veel loop-kruit en het verschieten.
Na ruim 57 km. bereik ik het CP te Hotton. Stef geeft bij binnenkomst aan dat ik een uur en drie minuten heb om weer buiten te komen. Ik wordt prima geholpen en verzorgd door de vrijwilligers waaronder Peter en Robin. Wissel volledig van kleding en geniet van een warme maaltijd. Vervolgens verzorg ik mijn voeten die er nog goed uitzien en maak het racevest in orde voor de tweede etappe. Werk met een checklist en ook de dropbag heb ik logisch ingedeeld. Dit werkt prima en ik kan rustig alles afwerken zonder de vrees iets te vergeten. Na ongeveer drie kwartier mag ik weer buiten gaan spelen. Heb nog 20 minuten tot de cut-off.
Deze etappe heb ik vier weken geleden met Sander Boom verkend en het terrein zou iets meer ruimte moeten geven wat snelheid te maken. Hoewel de winterse omstandigheden het tempo wat beïnvloeden zit er iets meer vaart in. De zon schijnt en het landschap doet vriendelijk aan onder een deken van sneeuw. Ik geniet van het vooruit komen en tot op heden is mijn hoofd rustig. Rust in het hoofd is voor mij een wezenlijk iets om ver in de race te komen. Als je het in de bovenkamer niet meer op een rijtje kunt houden wordt het een moeilijk verhaal. Ben misschien wat te warm gekleed voor een zonnetje dat heerlijk weerkaatst in de sneeuw maar de tussenlaag is nat en wil het zeker niet te koud krijgen.
Als ik een WW2 monumentje tegen kom blijf ik letterlijk even stilstaan om de gevallenen te bedanken. Ik sta immer even stil bij WW2 monumentjes. Mag hier nu lopen dankzij hen die gevallen zijn. Op een graf ligt een dun laagje vers gevallen sneeuw. Symbolisch laat ik een handdruk achter.
Hoewel dit deel van het parkoers een stuk vriendelijker aandoet, sta ik soms bij een afdaling waar ik eens rustig kijk hoe zonder kleerscheuren beneden te komen. Echt tempo maken zit er nog niet in. Rond het 83 kilometer punt is een extra CP ingericht. Neem even rustig te tijd, warme soep en thee te drinken en vervolg mijn weg. Mijn GPS geeft inmiddels al 87K aan dus de afstand klopt al lang niet meer. Tot ongeveer halverwege CP2 kon je nog de sporen van je voorgangers volgen maar nu er veel gewandeld wordt kun je het juiste spoor niet meer onderscheiden. We navigeren dus weer netjes op de handheld GPS.
Gestaag vervolg ik mijn weg naar CP2. Tegen de tijd dat ik in Comblain au Pont arriveer is het weer donker aan het worden en mag het hoofdlampje weer op. Loop een klein stukje verkeerd waar ik de keuze heb uit te veel paadjes die dezelfde richting uitgaan. Even door het bos steken om weer op het juiste padje te komen. Na Rivage volgt een stevige klim en daarna is het niet ver meer tot CP2 op 109K.
Hennie van Velzen, Legends Medical Team vraagt hoe het gaat en ik geef een korte sitrep. Beentjes zijn moe, enkelbandjes zijn een paar milimeter langer, beetje een schuurpapier gevoel in de voorvoeten en het hoofd is rustig.
Op het CP begin ik met het pakken van mijn checklist. Ben ruim een etmaal bezig en wil niets vergeten. Omkleden en vervolgens genieten van een warme maaltijd. De voetjes hebben inmiddels wel wat geleden en de eerste tekenen van trenchfoot zijn zichtbaar. Na het eten worden de voeten in zijn geheel ingetaped. Heb ook wat spierpijn in de bovenbenen en twee jonge dames leven zich uit met een massage roller. Tegen het verstrijken van de cut-off, zo rond de klok van half tien in de avond sta ik weer buiten. En wat een feest; de voeten en benen voelen weer heerlijk aan.
In stevige wandelpas vertrek ik richting Aywaille, een kleine tien kilometer verder. In Aywaille wordt ik begroet door twee leden van het Legends Safety Team. Ze geven aan dat ze in principe meebewegen met lopers zodat ze snel opgepikt kunnen worden indien nodig.
Na het centrum van Aywaille volgt een technisch stuk, met uitdagende klimmetjes en nog uitdagender afdalingen. Veiligheid staat bij mij voorop en ik verlies hier veel tijd. Wanneer je bij enkele afdalingen eerst eens rustig kijkt hoe veilig beneden te komen schiet je niet echt op. Ook gebruik ik de achterwerk-glij methode bij tijd en weile. Als het technische deel voorbij is besluit ik eens op mijn telefoon te kijken. Ik zie een behoorlijk aantal gemiste gesprekken. Mogelijk heb ik onbewust toch iets horen overgaan. Wanneer ik de verschillende nummers terug probeer te bellen eindig ik op voicemail. Telefoon in het frontpack dan maar en weer door. Even later wordt ik gebeld door Tjarda, Legends Safety Team coördinator. Wanneer ze vraagt hoe het gaat kan ik slechts melden dat ik me nog goed voel maar dat het niet opschiet. Ze geeft aan dat een kilometer verderop een auto staat die twee lopers heeft opgepikt en dat dit misschien een goed moment is te race te staken. Het is wel mijn keuze. Mij wordt wel eens eigenwijsheid verweten, heden nacht bewijs ik het tegendeel door de race te staken. Niet veel later komen Albert en Nieves me tegemoet gelopen. Mijn race is ten einde op 123K. Het voelt wel een beetje als een anti-climax. Was nog geen moment bezig geweest met stoppen. Realiseerde me wel dat ik de cut-off op CP3 hoogstwaarschijnlijk niet zou gaan halen en dat het stukje langs de Ninglinspo zeer uitdagend zou gaan worden maar zolang je het ene been voor het andere been blijft zetten is er hoop.
Dit jaar was de Legends Trail een brug te ver. Heb me inmiddels weer ingeschreven voor 2019 want niet goed is opnieuw.
Tot slot wil ik racedirectors Stef en Tim hartelijk danken voor het op de kaart zetten van een avontuur als de Legends Trail. En natuurlijk alle vrijwilligers zonder wiens tomeloze inzet je niet eens aan dit tochtje hoeft te beginnen.
Nu, bijna een jaar later is het bijna zover. Ik mag starten in de Legends Trail. Het eerste deel van de titel slaat op het offensief in de winter van 1944-1945 waarin zowel de Duitse als Geallieerde troepen zich genadeloos stuk beten op het onvergeefelijke terrein in de Ardennen tijdens winterse omstandigheden. Ik zal geen vergelijk durven te maken met toen, maar de omstandigheden lijken op zijn zachts gezegd niet gemakkelijk te worden.
De dagen voor de start voelt alles in het hoofd rustig aan. Had verwacht wel meer spanning te ervaren maar tot vrijdag ochtend lijkt het bovenin verdacht rustig.
De voorspellingen voor vrijdag middag beloven weinig goeds. Sneeuw met ijsregen; de omstandigheden om het verkeer volledig te ontregelen. Ik besluit halverwege de ochtend richting de start in Mormont te gaan. Een goede hap eten naar binnen werken doe ik dan wel ergens in de buurt. Onderweg zie ik dat het reeds een paar graden onder nul is en de ijsregen bevriest aan de ruiten. Het gaat een echte wintereditie worden.
Ik rij eerst langs de start en vervolgens direct door naar Achouffe om een stevig hapje te eten. Op een lege maag kun je geen lange tocht lopen. Daarna terug naar de start in Mormont alwaar het een fijn weerzien is met vrijwilligers en mede lopers.
Het startnummer wordt opgehaald, de Legendstracking tracker wordt bevestigd en er vind controle plaats van de verplichte uitrusting. Buiten is het koud maar binnen is het warm, lijkt wel een bejaardentehuis.
Geert de Wit verzorgt de medische check voor de start. Mijn bloeddruk rijst de pan uit en ik heb een rusthartslag van maar liefst 140. Oké, het is te warm en heb met mijn dropbag lopen zeulen maar dit is wel een beetje hoog. Waarschijnlijk is het lichaam wat gespannen. Geert geeft aan even rustig wat anders te gaan doen en een half uurtje later eens terug te komen. Ik ga me boven, waar het ook een stuk koeler is, rustig omkleden gevolgd door tapen van de voeten. Daarna nog eens kijken of ik door de keuring heen kom. De waardes zijn nog steeds wat hoog maar laten wel een dalende trend zien. Ik mag starten.
Nu is het een kwestie van een paar uurtjes rondhangen en iets voor zessen begeven we ons naar de start. Alles is wit en het sneeuwt licht. Een korte briefing volgt en om zes uur in de avond mogen we los. De eerste paar honderd meter hobbel ik rustig, maar ga al snel over in mijn stevige wandelpas. Het is een takke eind, en lopen kan altijd nog. Eerst maar eens een prettig begin maken.
Het eerste deel gaat nog over brede paden maar al snel lopen we over single tracks. Met alle sneeuw ziet alles er vriendelijk uit maar de ondergrond is verre van vriendelijk. Sneeuw, ijs al dan niet verborgen onder sneeuw, gladde rots maken het voor mij een heel technisch parkoers. Niet veel later lopen we over smalle paadjes langs de oever van de Ourthe. Plotseling is het "auw". Mijn rechter enkel moet flink corrigeren en daar zijn de bandjes niet blij mee. Ik zal toch niet na een paar kilometer al uitgeschakeld zijn? Gelukkig gebeurt dit alles tijdens wandelpas en ik wandel direct rustig door. De ellende lijkt mee te vallen. Behoedzaam vervolg ik mijn weg. Na ruim een uur zie ik enkel tientallen meters voor me een fel orange bivi op het pad. Ik vang iets op van een gebroken enkel. Er staan al een behoorlijk aantal lopers bij dus ik vervolg rustig mijn weg. Later verneem ik dat het Arnoud Buhrs is die onfortuinlijk ten val is gekomen. Realiseer me dat extreme waakzaamheid is geboden.
Dan val ik heel elegant op mijn achterwerk en voel ik een enorme knak in mijn nek. Je kunt hier inderdaad zachtjes je nek breken. Enkele korte afdalingen neem ik maar door zittend gecontroleerd naar beneden te glijden. Tot aan Maboge houdt deze ellende van vallen en opstaan aan. Daarna wordt het een stukje beter. Navigeren is deze avond geen probleem want door de verse sneeuw is het een kwestie van het spoor van mijn voorgangers volgen.
Na Maboge volgt een stijle klim waarna we richting La Roche en Ardenne gaan. Ik ben gestart in slechts een thermisch hemd met daarover een dikke 3-laags Goretex jas. Mijn vingertoppen beginnen wat gevoelloos te worden en het mag ook wel wat warmer worden. Rugzak af, Merino trui pakken en aantrekken. Maar als ik mijn trui en jas al aan heb wordt ik plotseling gegrepen door onderkoeling. Ik sta niet een beetje te trillen, maar het hele lichaam schudt alsof het onder spanning staat. Ik realiseer me dat ik geen seconde te verliezen heb en weet niet hoe snel ik mijn donsjas uit mijn rugzak moet graaien. Het trillen stopt direct nadat ik mijn donsjas aangetrokken heb. Mijn handschoenen waren wat nat van binnen en het plan was deze te wisselen. Ik krijg het droge paar warme Gore-tex handschoenen echter niet aan. Te dikke of natte vingers? Ik weet het niet. Heb tijdens de Bello Gallico ook met dit paar lopen vechten onderweg. Later eens een keer goed naar kijken. Heb nog een tweede paar dunne reserve handschoentjes bij die ik dan maar ga dragen. Het sneeuwen is gestopt en hopelijk gaat dit werken. Het gaat nu vlak en licht dalend naar La Roche en Ardenne en ik hobbel rustig om het goed warm te krijgen. Nu de kern van het lichaam weer opgewarmd raakt gaat er ook weer bloed stromen naar de vingers. In het begin geeft dit wat tintelingen, vervolgens een gevoel van spelde prikken maar al snel voelt het alsof ze met messen in je vingers aan het steken zijn. Dit doet ongelooflijk veel pijn en de tranen schieten in mijn ogen. Weet echter dat het een goed teken is en dwing mezelf rustig te blijven hobbelen totdat de vingers weer volledig opgewarmd zijn en de pijn ophoudt. De vingers zullen het met de dunne handschoenen niet meer koud krijgen. Een warme kern is de oplossing.
In La Roche en Ardennen staat Wim Peeters bij een tussen checkpoint. Maak even een praatje, drink wat water en vervolg mijn weg. Het stuk dat nu volgt is iets minder technisch en kan wat meer vaart maken; veel stevig doorwandelen afgewisseld met stukjes rustig hobbelen.
Wanneer ik voor het eerst op de tripcomputer kijk van mijn Garmin handheld zie ik 38 km. staan maar schrik van de gemiddelde snelheid van 4.2 km./uur. En aangezien de afstand ook wel wat minder zal zijn betekent dit dat ik heel dicht op de cut-off loop. Het kan toch niet zo zijn dat ik er op CP1 al uit ga vanwege te traag zijn. Dan maar wat meer lopen om tijd te kopen. Wil op het CP toch wel graag een klein uurtje over hebben. Onderweg is het stuivertje wisselen met 2 Italianen. Op de loopstukjes ben ik net wat sneller en als het wat technischer wordt dan geef ik het af.
Ik ben bijna bij het benzine station in Hotton wanneer de kerkklokken gaan. 7 uur en vanaf hier is het nog maar een paar kilometer naar het eerste CP. Dat ga ik dus wel halen. Heb in het laatste stukje behoorlijk wat tijd gewonnen, maar ben voor mijn gevoel wel te veel loop-kruit en het verschieten.
Na ruim 57 km. bereik ik het CP te Hotton. Stef geeft bij binnenkomst aan dat ik een uur en drie minuten heb om weer buiten te komen. Ik wordt prima geholpen en verzorgd door de vrijwilligers waaronder Peter en Robin. Wissel volledig van kleding en geniet van een warme maaltijd. Vervolgens verzorg ik mijn voeten die er nog goed uitzien en maak het racevest in orde voor de tweede etappe. Werk met een checklist en ook de dropbag heb ik logisch ingedeeld. Dit werkt prima en ik kan rustig alles afwerken zonder de vrees iets te vergeten. Na ongeveer drie kwartier mag ik weer buiten gaan spelen. Heb nog 20 minuten tot de cut-off.
Foto: Harry de Vries
Foto: Harry de Vries
Foto: Harry de Vries
Deze etappe heb ik vier weken geleden met Sander Boom verkend en het terrein zou iets meer ruimte moeten geven wat snelheid te maken. Hoewel de winterse omstandigheden het tempo wat beïnvloeden zit er iets meer vaart in. De zon schijnt en het landschap doet vriendelijk aan onder een deken van sneeuw. Ik geniet van het vooruit komen en tot op heden is mijn hoofd rustig. Rust in het hoofd is voor mij een wezenlijk iets om ver in de race te komen. Als je het in de bovenkamer niet meer op een rijtje kunt houden wordt het een moeilijk verhaal. Ben misschien wat te warm gekleed voor een zonnetje dat heerlijk weerkaatst in de sneeuw maar de tussenlaag is nat en wil het zeker niet te koud krijgen.
Als ik een WW2 monumentje tegen kom blijf ik letterlijk even stilstaan om de gevallenen te bedanken. Ik sta immer even stil bij WW2 monumentjes. Mag hier nu lopen dankzij hen die gevallen zijn. Op een graf ligt een dun laagje vers gevallen sneeuw. Symbolisch laat ik een handdruk achter.
Hoewel dit deel van het parkoers een stuk vriendelijker aandoet, sta ik soms bij een afdaling waar ik eens rustig kijk hoe zonder kleerscheuren beneden te komen. Echt tempo maken zit er nog niet in. Rond het 83 kilometer punt is een extra CP ingericht. Neem even rustig te tijd, warme soep en thee te drinken en vervolg mijn weg. Mijn GPS geeft inmiddels al 87K aan dus de afstand klopt al lang niet meer. Tot ongeveer halverwege CP2 kon je nog de sporen van je voorgangers volgen maar nu er veel gewandeld wordt kun je het juiste spoor niet meer onderscheiden. We navigeren dus weer netjes op de handheld GPS.
Gestaag vervolg ik mijn weg naar CP2. Tegen de tijd dat ik in Comblain au Pont arriveer is het weer donker aan het worden en mag het hoofdlampje weer op. Loop een klein stukje verkeerd waar ik de keuze heb uit te veel paadjes die dezelfde richting uitgaan. Even door het bos steken om weer op het juiste padje te komen. Na Rivage volgt een stevige klim en daarna is het niet ver meer tot CP2 op 109K.
Hennie van Velzen, Legends Medical Team vraagt hoe het gaat en ik geef een korte sitrep. Beentjes zijn moe, enkelbandjes zijn een paar milimeter langer, beetje een schuurpapier gevoel in de voorvoeten en het hoofd is rustig.
Op het CP begin ik met het pakken van mijn checklist. Ben ruim een etmaal bezig en wil niets vergeten. Omkleden en vervolgens genieten van een warme maaltijd. De voetjes hebben inmiddels wel wat geleden en de eerste tekenen van trenchfoot zijn zichtbaar. Na het eten worden de voeten in zijn geheel ingetaped. Heb ook wat spierpijn in de bovenbenen en twee jonge dames leven zich uit met een massage roller. Tegen het verstrijken van de cut-off, zo rond de klok van half tien in de avond sta ik weer buiten. En wat een feest; de voeten en benen voelen weer heerlijk aan.
In stevige wandelpas vertrek ik richting Aywaille, een kleine tien kilometer verder. In Aywaille wordt ik begroet door twee leden van het Legends Safety Team. Ze geven aan dat ze in principe meebewegen met lopers zodat ze snel opgepikt kunnen worden indien nodig.
Na het centrum van Aywaille volgt een technisch stuk, met uitdagende klimmetjes en nog uitdagender afdalingen. Veiligheid staat bij mij voorop en ik verlies hier veel tijd. Wanneer je bij enkele afdalingen eerst eens rustig kijkt hoe veilig beneden te komen schiet je niet echt op. Ook gebruik ik de achterwerk-glij methode bij tijd en weile. Als het technische deel voorbij is besluit ik eens op mijn telefoon te kijken. Ik zie een behoorlijk aantal gemiste gesprekken. Mogelijk heb ik onbewust toch iets horen overgaan. Wanneer ik de verschillende nummers terug probeer te bellen eindig ik op voicemail. Telefoon in het frontpack dan maar en weer door. Even later wordt ik gebeld door Tjarda, Legends Safety Team coördinator. Wanneer ze vraagt hoe het gaat kan ik slechts melden dat ik me nog goed voel maar dat het niet opschiet. Ze geeft aan dat een kilometer verderop een auto staat die twee lopers heeft opgepikt en dat dit misschien een goed moment is te race te staken. Het is wel mijn keuze. Mij wordt wel eens eigenwijsheid verweten, heden nacht bewijs ik het tegendeel door de race te staken. Niet veel later komen Albert en Nieves me tegemoet gelopen. Mijn race is ten einde op 123K. Het voelt wel een beetje als een anti-climax. Was nog geen moment bezig geweest met stoppen. Realiseerde me wel dat ik de cut-off op CP3 hoogstwaarschijnlijk niet zou gaan halen en dat het stukje langs de Ninglinspo zeer uitdagend zou gaan worden maar zolang je het ene been voor het andere been blijft zetten is er hoop.
Dit jaar was de Legends Trail een brug te ver. Heb me inmiddels weer ingeschreven voor 2019 want niet goed is opnieuw.
Tot slot wil ik racedirectors Stef en Tim hartelijk danken voor het op de kaart zetten van een avontuur als de Legends Trail. En natuurlijk alle vrijwilligers zonder wiens tomeloze inzet je niet eens aan dit tochtje hoeft te beginnen.
Reacties
Een reactie posten