De Grizzly voor het echie
Nadat ik een aantal maanden geleden de het parkoers van de Grizzly 100 in zijn geheel had gewandeld zou ik hem dit weekend in tijdens de Beartrail Grizzly 100 voor het echie gaan lopen. Joop Werson had een B&B geregeld in Schimmert, een klein half uurtje van de start in 's Gravenvoeren. Vrijdag middag direct na het werk snel mijn spullen gepakt en vervolgens richting Zuid Limburg. Bij aankomst wordt ik hartelijk verwelkomd door de uitbaters en zie ik Joop weer die even tevoren al was aangekomen. Joop doet aan invliegen om een trail te lopen. We hebben een prima onderkomen waar we heerlijk kunnen vertoeven voor en na het lopen.
We brengen een gezellige avond door onder het genot van een pasta maaltijd, bier en wijn. Trailrunning is meer dan lopen alleen, het is ook genieten. We brengen het racevest in gereedheid en ik twijfel tussen lange of korte tight. Ik ben geen koukleum maar ben voornemens veel te wandelen. En dan is het maar de vraag wat wijsheid is. Joops plan is om rond de klok van half drie op te staan, stevig te ontbijten en vervolgens tot kwart over vier verder te tukken. Deze aanpak is nieuw voor mij maar ik sluit me er gewoon bij aan. Joop gaat onder zeil met een half slaappilletje en voor de eerste keer in mijn leven ga ik ook het effect hiervan ervaren. Het is niet zo dat ik in een soort van comateuze slaap beland maar ben wel tevreden met het effect op mijn slaap.
Om half drie volgt het opstaan en werken we een heerlijk vol ontbijt weg. We worden erg verwend in dit B&B. Een klein half uurtje later volgt deel twee van de tuk. Om kwart over vier worden we voor de tweede keer gewekt. Als eerste ga ik buiten even voelen om te beslissen of ik in het lang of kort ga; het wordt kort. Vervolgens wakker worden met een koude douche. Racevesten worden gecontroleerd en een bescheiden tweede ontbijtje volgt.
Iets na vijven tuffen we in een klein half uurtje na 's Gravenvoeren. Startnummer ophalen en om zes uur mogen we los. In een rustig hobbel tempo ga ik van start. Het eerste deel is licht glooiend en prima loopbaar. Ik voel me iets minder opgewekt als een paar weken geleden tijdens de Great Escape. Ik ben vrijwel constant aan het lopen en volg hiermee niet mijn strategie van wandelen afwisselen met rustig lopen. Ieder nadeel heeft ook een voordeel namelijk dat de tijdwinst ten opzichte van de cut-off tijden gestaag oploopt. En een paar uurtjes rustig lopen gaat me de kop echt niet kosten.
Op een gegeven moment komen we op een kruising waar we met een aantal geen bordjes meer kunnen vinden. We zitten wel op het juiste padje en de handheld biedt uitkomst. Zelfs als het gehele parkoers is afgepijld dan zou ik nog niet zonder GPS op stap gaan. Een foutje is snel gemaakt en een goede GPS brengt je dan snel weer op de juiste weg. Ik ging er vanuit dat Joop als snellere loper voor mij zou lopen maar op een gegeven moment komt hij mij achterop gelopen. We vervolgen samen onze tocht. We lopen behoorlijk wat stukken maar wisselen dit nu ook af met wandelen. Dit geeft rust in mijn hoofd en ik voel me nu weer een stuk prettiger. Bij het eerste CP op 12 km. vul ik de tank goed met veel gevulde koek, chocolade, aangevuld met water en cola. De kachel moet blijven branden en de motor dient van brandstof te voorzien te blijven.
Ik ken het parkoers en het eerste stuk tot ongeveer het drielandenpunt is vriendelijk. De kilomters glijden rustig onder ons door. Zeker als er gewandeld wordt kun je onderweg rustig wat kletsen met je collega trailers die je onderweg tegen komt. Wanneer ik een modderig stuk ontwijk krijg ik een tak in mijn oog, Auw, dat is niet fijn. Ik voel het oog maar kan nog prima zien. Hopelijk niets beschadigd. Uren lang blijf ik last houden van lichte irritatie. Op het tweede CP op 25 km. eet ik weer behoorlijk wat gevulde koek, chocolade en nootjes. Het is eigenlijk ongehoord wat ik aan eten naar binnen werk. Verder wat water en cola om het buffet af te ronden.
We vervolgen onze weg naar het 3e CP op 44 km. De bordjes worden na een dertig tal kilometers vervangen door gele stippen. Tijd voor stipjes staren. Het gaat prima, we gaan steeds minder lopen en steeds meer wandelen. Dit is wat ik heb getraind, dit is waar ik goed in ben en het belangrijkste, dit is waar ik me goed bij voel. De klimmetjes worden in dit gebied wel wat langer. Op het CP worden we verblijd met heerlijke soep en pasta. Iemand zegt op een gegeven moment "jij bent Mark, van het kerstdorpje" Yep, dat ben ik. Het voelt niet echt koud aan maar dat het warm is kun je ook niet zeggen. In de eerste kilometers na het even hebben stil gestaan heb ik het wel wat koud. Je warmt wel weer redelijk snel op dus draag nog geen jasje.
Na het voltooien van het lusje Duitsland komen we op weer op de plek van CP3, maar nu is het alweer CP4 op 63 km. Ik eet weer goed en verbaas me toch wel over de hoeveelheid voedsel die ik naar binnen werk. Tijdens mijn Grizzly wandeltocht at ik wel, maar toch niet zo veel. Een paar kilometer nadst we vertrokjen zijn bij CP4 komt een loper terug gelopen over een breed pad met de boodschap dat we verkeerd zitten. Raar want we hebben toch echt geen gele stippen of strepen gezien. Met de GPS lopen we rustig terug en we moeten goed zorken om een smal pad te ontwaren. Er staat inderdaad een gele streep op het pad maar vrijwel volledig aan het oog onttrokken door bladeren. Ach, het zijn maar een paar honderd meter.
Ik voel me nog prima, hoef niet meer te denken aan cut-off tijden en het is nu een kwestie van wanneer gaan we finishen. Tot nu toe is het droog gebleven maar in het begin van de avond dienen de eerste regendruppel zich aan. Het universum is ons goed gezind want als de eerste druppels vallen zijn we bij een bushokje. Even de regenjas aantrekken en weer door. Het waait behoorlijk en met tegenwind voelt het koud aan. Wanneer je echter naar het zuiden loopt, dan is het direct een stuk aangenamer. Ik eet goed op de CP's maar als er een behoorlijk stuk tussen zit moet ik toch wat extra eten. Heb wat Clif bars om de energie weer aan te vullen. Op het laatste CP op 87 km. blijven we niet lang hangen. Het is koud en we willen niet afkoelen. Nu is het aftellen tot de finish. Mijn handen zijn behoorlijk koud en het fenomeen van Raynoud maakt het ook niet beter. Wanneer mijn veter los raakt ben ik niet meer in staat deze opnieuw te strikken. Het gevolg is een reeks van woorden die niet voor publicatie geschikt zijn. Joop biedt de helpende hand. Heb inmiddels een paar fijne dunne waterdichte wanten voor deze omstandigheden.
Het merendeel van de tijd dan wandelen we maar alle mooie afdalingen hobbelen we. De zwaartekracht helpt zo ook een beetje mee. Bij tijd en weile is het glibberen over de paden. Het profiel onder mijn schoenen is behoorlijk afgesleten en ik kan me soms nauwelijks staande houden. Wel merk ik dat het minder glibberen is bij rustig hobbelen in vergelijking met wandelen. Ik ben een voorvoetlander waarbij je de benen meer optilt en niet zozeer afzet. Afzetten zorgt voor wegglijden. Echt kritiek wordt het als mijn ene been naar links glijdt, het andere naar rechts in ik langzaam in een spagaat terecht dreig te komen.
Wanneer we een paar kilometer verwijderd zijn van de finish loopt Joop rustig door. Ik vind het wel prima zo en wandel wat meer. Een stuk door het maïsveld langs het spoor komt me helemaal niet bekend voor. Joop roept op een gegeven moment "Gaan we nog goed?" Ik pak dit op als de vraag of het nog goed met mij gaat. Ik roep terug "Prima, ik ben aan het wandelen" Op de GPS zie ik wel dat we van de track zijn afgeweken maar ga er vanuit de dit gewoon de juiste route is. Als ik weer bij ben vraagt Joop zich af of we goed zitten. Ik geef aan dat we al een tijdje niet de GPS track volgen. Hij zegt dat hij mij had gevraagd of we goed zaten. Nee, ik heb niets gezegd over goed zitten. Pas zondag avond valt het kwartje. We lopen wel in de juiste richting en met de GPS weten we niet veel later op het juiste spoor te komen. Joop gaat in hobbel modus en is een paar minuten voor mij binnen.
Bij aankomst nog even genieten van noedels die Raymond voor ons klaar maakt, en vervolgens snel naar ons B&B want we krijgen het langzaam koud. Voor de verandering een warme douche want als je het een beetje koud hebt ga je niet onder een straal koud water staan. Even napraten onder het genot van pasta, bier en wijn en dan voldaan het mandje in. Zondag ochtend doen we ons tegoed met een fantastisch ontbijt. Dat gaat er een dag later prima in. We nemen afscheid van de gastheer en gastvrouw en keren weer huiswaarts na een fijn weekend.
We brengen een gezellige avond door onder het genot van een pasta maaltijd, bier en wijn. Trailrunning is meer dan lopen alleen, het is ook genieten. We brengen het racevest in gereedheid en ik twijfel tussen lange of korte tight. Ik ben geen koukleum maar ben voornemens veel te wandelen. En dan is het maar de vraag wat wijsheid is. Joops plan is om rond de klok van half drie op te staan, stevig te ontbijten en vervolgens tot kwart over vier verder te tukken. Deze aanpak is nieuw voor mij maar ik sluit me er gewoon bij aan. Joop gaat onder zeil met een half slaappilletje en voor de eerste keer in mijn leven ga ik ook het effect hiervan ervaren. Het is niet zo dat ik in een soort van comateuze slaap beland maar ben wel tevreden met het effect op mijn slaap.
Om half drie volgt het opstaan en werken we een heerlijk vol ontbijt weg. We worden erg verwend in dit B&B. Een klein half uurtje later volgt deel twee van de tuk. Om kwart over vier worden we voor de tweede keer gewekt. Als eerste ga ik buiten even voelen om te beslissen of ik in het lang of kort ga; het wordt kort. Vervolgens wakker worden met een koude douche. Racevesten worden gecontroleerd en een bescheiden tweede ontbijtje volgt.
Iets na vijven tuffen we in een klein half uurtje na 's Gravenvoeren. Startnummer ophalen en om zes uur mogen we los. In een rustig hobbel tempo ga ik van start. Het eerste deel is licht glooiend en prima loopbaar. Ik voel me iets minder opgewekt als een paar weken geleden tijdens de Great Escape. Ik ben vrijwel constant aan het lopen en volg hiermee niet mijn strategie van wandelen afwisselen met rustig lopen. Ieder nadeel heeft ook een voordeel namelijk dat de tijdwinst ten opzichte van de cut-off tijden gestaag oploopt. En een paar uurtjes rustig lopen gaat me de kop echt niet kosten.
Op een gegeven moment komen we op een kruising waar we met een aantal geen bordjes meer kunnen vinden. We zitten wel op het juiste padje en de handheld biedt uitkomst. Zelfs als het gehele parkoers is afgepijld dan zou ik nog niet zonder GPS op stap gaan. Een foutje is snel gemaakt en een goede GPS brengt je dan snel weer op de juiste weg. Ik ging er vanuit dat Joop als snellere loper voor mij zou lopen maar op een gegeven moment komt hij mij achterop gelopen. We vervolgen samen onze tocht. We lopen behoorlijk wat stukken maar wisselen dit nu ook af met wandelen. Dit geeft rust in mijn hoofd en ik voel me nu weer een stuk prettiger. Bij het eerste CP op 12 km. vul ik de tank goed met veel gevulde koek, chocolade, aangevuld met water en cola. De kachel moet blijven branden en de motor dient van brandstof te voorzien te blijven.
Ik ken het parkoers en het eerste stuk tot ongeveer het drielandenpunt is vriendelijk. De kilomters glijden rustig onder ons door. Zeker als er gewandeld wordt kun je onderweg rustig wat kletsen met je collega trailers die je onderweg tegen komt. Wanneer ik een modderig stuk ontwijk krijg ik een tak in mijn oog, Auw, dat is niet fijn. Ik voel het oog maar kan nog prima zien. Hopelijk niets beschadigd. Uren lang blijf ik last houden van lichte irritatie. Op het tweede CP op 25 km. eet ik weer behoorlijk wat gevulde koek, chocolade en nootjes. Het is eigenlijk ongehoord wat ik aan eten naar binnen werk. Verder wat water en cola om het buffet af te ronden.
We vervolgen onze weg naar het 3e CP op 44 km. De bordjes worden na een dertig tal kilometers vervangen door gele stippen. Tijd voor stipjes staren. Het gaat prima, we gaan steeds minder lopen en steeds meer wandelen. Dit is wat ik heb getraind, dit is waar ik goed in ben en het belangrijkste, dit is waar ik me goed bij voel. De klimmetjes worden in dit gebied wel wat langer. Op het CP worden we verblijd met heerlijke soep en pasta. Iemand zegt op een gegeven moment "jij bent Mark, van het kerstdorpje" Yep, dat ben ik. Het voelt niet echt koud aan maar dat het warm is kun je ook niet zeggen. In de eerste kilometers na het even hebben stil gestaan heb ik het wel wat koud. Je warmt wel weer redelijk snel op dus draag nog geen jasje.
Na het voltooien van het lusje Duitsland komen we op weer op de plek van CP3, maar nu is het alweer CP4 op 63 km. Ik eet weer goed en verbaas me toch wel over de hoeveelheid voedsel die ik naar binnen werk. Tijdens mijn Grizzly wandeltocht at ik wel, maar toch niet zo veel. Een paar kilometer nadst we vertrokjen zijn bij CP4 komt een loper terug gelopen over een breed pad met de boodschap dat we verkeerd zitten. Raar want we hebben toch echt geen gele stippen of strepen gezien. Met de GPS lopen we rustig terug en we moeten goed zorken om een smal pad te ontwaren. Er staat inderdaad een gele streep op het pad maar vrijwel volledig aan het oog onttrokken door bladeren. Ach, het zijn maar een paar honderd meter.
Ik voel me nog prima, hoef niet meer te denken aan cut-off tijden en het is nu een kwestie van wanneer gaan we finishen. Tot nu toe is het droog gebleven maar in het begin van de avond dienen de eerste regendruppel zich aan. Het universum is ons goed gezind want als de eerste druppels vallen zijn we bij een bushokje. Even de regenjas aantrekken en weer door. Het waait behoorlijk en met tegenwind voelt het koud aan. Wanneer je echter naar het zuiden loopt, dan is het direct een stuk aangenamer. Ik eet goed op de CP's maar als er een behoorlijk stuk tussen zit moet ik toch wat extra eten. Heb wat Clif bars om de energie weer aan te vullen. Op het laatste CP op 87 km. blijven we niet lang hangen. Het is koud en we willen niet afkoelen. Nu is het aftellen tot de finish. Mijn handen zijn behoorlijk koud en het fenomeen van Raynoud maakt het ook niet beter. Wanneer mijn veter los raakt ben ik niet meer in staat deze opnieuw te strikken. Het gevolg is een reeks van woorden die niet voor publicatie geschikt zijn. Joop biedt de helpende hand. Heb inmiddels een paar fijne dunne waterdichte wanten voor deze omstandigheden.
Het merendeel van de tijd dan wandelen we maar alle mooie afdalingen hobbelen we. De zwaartekracht helpt zo ook een beetje mee. Bij tijd en weile is het glibberen over de paden. Het profiel onder mijn schoenen is behoorlijk afgesleten en ik kan me soms nauwelijks staande houden. Wel merk ik dat het minder glibberen is bij rustig hobbelen in vergelijking met wandelen. Ik ben een voorvoetlander waarbij je de benen meer optilt en niet zozeer afzet. Afzetten zorgt voor wegglijden. Echt kritiek wordt het als mijn ene been naar links glijdt, het andere naar rechts in ik langzaam in een spagaat terecht dreig te komen.
Wanneer we een paar kilometer verwijderd zijn van de finish loopt Joop rustig door. Ik vind het wel prima zo en wandel wat meer. Een stuk door het maïsveld langs het spoor komt me helemaal niet bekend voor. Joop roept op een gegeven moment "Gaan we nog goed?" Ik pak dit op als de vraag of het nog goed met mij gaat. Ik roep terug "Prima, ik ben aan het wandelen" Op de GPS zie ik wel dat we van de track zijn afgeweken maar ga er vanuit de dit gewoon de juiste route is. Als ik weer bij ben vraagt Joop zich af of we goed zitten. Ik geef aan dat we al een tijdje niet de GPS track volgen. Hij zegt dat hij mij had gevraagd of we goed zaten. Nee, ik heb niets gezegd over goed zitten. Pas zondag avond valt het kwartje. We lopen wel in de juiste richting en met de GPS weten we niet veel later op het juiste spoor te komen. Joop gaat in hobbel modus en is een paar minuten voor mij binnen.
Bij aankomst nog even genieten van noedels die Raymond voor ons klaar maakt, en vervolgens snel naar ons B&B want we krijgen het langzaam koud. Voor de verandering een warme douche want als je het een beetje koud hebt ga je niet onder een straal koud water staan. Even napraten onder het genot van pasta, bier en wijn en dan voldaan het mandje in. Zondag ochtend doen we ons tegoed met een fantastisch ontbijt. Dat gaat er een dag later prima in. We nemen afscheid van de gastheer en gastvrouw en keren weer huiswaarts na een fijn weekend.
Reacties
Een reactie posten