Bear trail Grizzly 100 wandeling

Het is zondag kwart over vier, en ik ben klaar wakker. Een week eerder een nacht doorgehaald bij een Legends verkenning, en gedurende de week twee keer tot diep in de nacht gewerkt waardoor het dag-nacht ritme het putje in is gegaan. Snel onder de gebruikelijke steenkoude douche. Mocht je nog niet helemaal wakker zijn, na een plens koud water ben je het wel.

Vervolgens ontbijt gevolgd door het naar 's Gravenvoeren tuffen, ten zuid-oosten van Maastricht waar eind Oktober de start zal zijn van de Bear trail Grizzly 100. Zoals de naam al doet vermoeden is dit een trail van 100 km. Dankzij Arnoud Buhrs heb ik de GPX van de route die ik op Garmin 64ST ga volgen. Rond de klok van zeven uur sta ik klaar voor vertrek.

Ik oefen op mijn lachtje. 😊

De eerste kilometers zijn erg relaxed als ik het afzet tegen parkoersen in de Ardennen. Je bent wel constant aan het klimmen of dalen, weinig echt vlakke stukken. Na een half uurtje volgt de route een smal pad waar volgens mij de afgelopen eeuw niemand meer is geweest want het staat vol met brandnetels. Hier zijn de blote beentjes niet echt blij mee.

Bossen, akkers en weilanden wisselen elkaar af en het voelt allemaal vriendelijk aan in vergelijking met Legends verkenningen. Ik probeer me zo snel en efficiënt mogelijk door het terrein te begeven want het doel van vandaag is te kijken of ik de trail in 18 uur kan afleggen. Eind oktober, als de Bear trail Grizzly 100 voor het echie wordt gelopen, staat de cut-off op 18 uur. Ik wil zien of ik al wandelend de cut-off zou kunnen halen. Ik verspil geen tijd met rusten en eten of drinken doen we al wandelend. Eten pakken geschiedt volgens een vast patroon. Bankje tegenkomen waarop ik mijn racevest kan leggen. Racevest open en snel bijvoorbeeld een krentenbol pakken. Alles terug stoppen en bol in de mond. Racevest dicht en snel omdoen. Al wandelend de sluitingen dichtdoen en vervolgens de krentenbol verorberen.

Ik neem me bij iedere tocht voor netjes te navigeren maar ik blijf toch af en toe kleine foutjes maken waarbij je enkele meters terug mag lopen om vervolgens het juiste pad te kiezen. Heel soms mis ik echt een afslag waarbij ik een stukje terug mag lopen. Allemaal niets schokkends maar je loopt zo al snel een paar kilometer extra.

Dat is pas echt een beroerd café.

De eerste uren kom ik niemand tegen maar tegen het middag uur zijn de toeristen ook op pad. Mijn motto is als toeristen hier voor hun lol gaan lopen dan kan ik me hier zeker vlot voortbewegen. 😎 Een lachwekkend moment is als ik pa, ma en hun zoon voor me zie lopen. Zoonlief heeft duidelijk niets met wandelen en blijft "klote zooi" maar herhalen. Als ik al lang en breed gepasseerd ben hoor ik hem de "klote zooi" mantra stug blijven herhalen.

Ruwweg loopt de route van west naar oost via vele lusjes. Op een gegeven moment wordt het erg druk om mee heen en ik vraag me af waarom. Als ik een toren zie valt het kwartje; het drielandenpunt bij Vaals. 

Ik ben nu ongeveer halverwege. Vanaf het drielandenpunt maak je een behoorlijke lus door Duitsland. Ik heb een Benelux topo in de GPS staan, dus ben nu aangewezen op de track want paadjes staan er niet meer op. Het deel rondom het drielandenpunt vind ik het meest ruige stukje tot nu toe. Er dienen aardig wat hoogtemeters te worden gemaakt. Na de lus kom je wederom bij het drielandenpunt waarbij de route westwaarts wordt vervolgd. Je loopt nu een beetje in het grensgebied tussen Nederland, België en Duitsland bewijzen de vele grenspaaltjes die je tegenkomt.

Rond de klok van negen uur begint het langzaam donker te worden. In de bossen is een hoofdlampje dan al geen overbodige luxe. Maar als je vervolgens weer op open terrein bent is het weer licht genoeg. Navigeren in het donker vraagt wat meer concentratie want een smal pad dat je in het lichte onmiddellijk ziet wil je in het donker, als je wereld gereduceerd wordt tot de lichtkring van het hoofdlampje, wel eens missen. Wel vind ik het meestal prettig in het donker te lopen. Het is lekker rustig en je wereldje is fijn klein.

Denken ze nu echt dat ik kaart en kompas ga gebruiken.

Hoewel de route westwaarts gaat richting de start, tevens finish, lijkt er geen einde aan de hoeveelheid lusjes te komen die he steeds een stuk zuidwaarts laten gaan. Rond 94 km. zie ik dat als je het pad 50 meter vervolgt een lusje van ongeveer 1 km. kunt afsnijden. Braaf als ik ben loop ik toch het lusje. Mijn eerlijkheid wordt afgestraft als ik wederom over een smal paadje mag gaan dat volledig overwoekerd is met brandnetels. Blote beentjes vinden dit wederom niet fijn.

De laatste paar honderd meter leg ik af door een maïsveld, of zou ik een paadje hebben gemist. Voldaan completeer ik het rondje in 18 uur en een kwartier.

Doel van deze tocht was onder andere kijken of ik het binnen de 18 uur kon afleggen. Vandaag zou dit dus net niet gelukt zijn. Heb in totaal 103 km. gelopen dus met minder navigatie fouten (route zal wel afgepijld worden) zou ik het net kunnen redden. Er blijft echter nauwelijks extra tijd over voor onvoorziene bezigheden. Veel efficiënter dan vandaag, met slechts 9 minuten niet bewegen, zal het niet gaan.

Ik voel er erg weinig voor 18 uur te wandelen waarbij de cut-off in mijn nek loopt te hijgen. Dus eerst mag de achillespees voldoende herstellen zodat ik wat kan lopen onderweg om tijd te kopen. Als het herstel voorspoedig verloopt dan sta ik eind oktober aan de start voor het echie.